Co zostało z tamtych marzeń?

Dziwna była ta niedziela. Słońce świeciło, zaliczyłam dwa spacery, śnieg pod butami chrzęścił, z daleka i bliska dochodził warkot skuterów. Każdy w zasadzie robił, co chciał. Chłopy udały się do lasu, ja poczytałam, wstawilam obiad, poprzeciągalam się, nigdzie mi się nie spieszyło i mimo tych przytulnych i miłych momentów czulam się i w dalszym ciągu czuję się jakaś rozbita, niepewna, tęskniąca za czymś. Moi rodzice pojechali do wód, czyli sanatorium na południu Polski. Zadzwonili do mnie po południu z...Pragi. Chodzili sobie po moście Karola, praskiej starówce aż zacumowali w jakiejś knajpce na obiad. Siedząc nad kuflami piwa i jakimś smażonym serkiem czekali na ciepłe danie. I wpadli na pomysl, by zadzwonić do mnie. Zazdroszczę im, że sa na emeryturze, że jeżdżą sobie to tu, to tam, a ja w tej chwili jestem pewna, że nie dożyję do emerytury. Czuję się przybita, "jestem może bledsza, trochę śpiąca, trochę bardziej milcząca". Nie wiem, co mi dolega. A jeszcze dzisiaj wysłuchałam kazania na Polonii, w którym ksiądz wygłosił krotkie, ale bardzo treściwe przesłanie o życiu. Życiu, które jest podróżą. Nic nowego, wszyscy to wiemy, ale nagle poprosił, byśmy zastanowili się czy nam się drogi w dążeniu do celu nie poplątały, czy przypadkiem nie straciliśmy celu z celownika, czy w zwykłym codziennym życiu wypełnionym w większości problemami nie zapomnieliśmy dokąd zmierzamy. Wyjście z trudnych sytuacji życiowych nazwał wyjściem z Egiptu i dalszą podróż wędrówką do Ziemi Obiecanej. Zapadlo mi to kazanie w umysł i serce. Zaczęłam stawiać sobie te pytania i zauważyłam, że mam problemy ze znalezieniem odpowiedzi na nie. Może to mnie tak dziwnie nastraja? Chociaż czy nie może być tak, że celem jest sama podróż, droga? Patrzę na te moje życie i widze, że niewiele jest w nim z moich młodzieńczych marzeń o życiu doroslym. W zasadzie nic nie jest takie. Wszystko miało być inaczej. Może poza jedną rzeczą. Jako nastolatka obwieściłam moim koleżankom podczas naszych wieczorów panieńskich, że gdy będę dorosła, to kupię sobie volvo. Wtedy nawet nie bardzo wiedzialam jak takie volvo wygląda, ale nazwa mi sie podobala. No i kupilam sobie. Marzyło mi się wtedy dwoje dzieci - dziewczynka i chłopiec. dzieczynka miała miec na imię Linda, a chłopiec...Napoleon. Mam trzy dziewczyny, żadna nie jest Lindą, a chłopiec nie pojawił się chyba ze względu na imię, ktore chciałam mu nadać. Plany na życie często zmieniałam, więc już nawet nie wiem, jakie miałam. Chciałam być podróżnikiem - archeologiem, takim w stylu Indiana Jones, zakonnicą, policjantką, mikrobiologiem, aktorką, historykiem sztuki, detektywem, reporterką, piosenkarką estradową, akrobatką cyrkową i chciałam tańczyć w teatrze rewiowym Folies Bergére w Paryżu

    lub chociaż pracować w barze Folies Bergere jak ta pani tu powyżej na obrazie Maneta

Żadne z tych powyższych marzeń nie spełniło się. Poza jednym marzeniem nie znalazłam się nawet w pobliżu do ich spełnienia. Wylądowałam na uniwerku w Gdańsku z nadzieją, że jeszcze zdążę zrealizować któreś z powyższych marzeń, bo przecież miałam być wiecznie młoda i mieć całe życie przed sobą. A potem przeprowadziłam się do kraju, o którym nigdy nie marzyłam. Studia na wydziale historii sztuki w tym nowym kraju miały zbliżyć mnie do wymarzonego zawodu. Historykiem sztuki zostałam, ale nigdy w tym zawodzie nie pracowałam. I już pracować nie będę, chyba że jako muzealny obiekt. Czyli marzenie osiagniete tylko w połowie. Za to teraz  mam służbowy nakaz być gender entuzjastką, nie wolno nic i nikogo krytykować, bo zostanie mi wytknięta jakaś fobia. Mam kury, jeżdżę na skuterze, chociaż nie cierpię tego typu rozrywki, bo te skutery śmierdzą spalinami i przeraźliwie hałasują. Muszę znosić ciemności i pół roku trwającą zimę. Wmawiam sobie, że lubię tę porę roku, najgorzej jednak wychodzi mi to w kwietniu, kiedy mnie już prawie szlag trafia na widok śniegu. Mogłabym tak dłużej wymieniać. Podsumowując moje życie nie ma nic wspólnego z moimi marzeniami o nim. Wszystko jest jakby na odwrót. I teraz zadaję sobie pytanie czy to los tak chciał, czy może to mnie zabrakło determinacji w realizacji marzeń i planów. Najłatwiej zwalić na los.

A na zakończenie wczorajsze fotki urodzinowe śniadanie

Urodzinowy kulig i kiełbaski na patyku

to jest zamarznięta rzeka, jakby sie kto pytał.

     I żeby nie zwariować, to: "Każdego dnia trzeba posłuchać choćby krotkiej piosenki, przeczytać dobry wiersz, obejrzeć piękny obraz a także, jesli to możliwe, powiedzieć parę rozsądnych słów." - Johann Wolfgang von Goethe.

I niech "Ida" dostanie tego Oscara, bo to zdecydowanie poprawi mój nastrój!