piątek, 27 grudnia 2013

No i po świętach!

No i już po świętach! Szkoda! Barszcz, pierogi, kuleczki z mięsa łosiowego, ryby zjedzone. Zostało jeszcze trochę kiełbasek prins, wędlin i śledzie w słoiku. Jutro muszę wykombinować obiad. Moje święta były, że tak powiem, błogie. Śniegu nie było, bo to co było, to stopniało, a w nocy przy minus kilku stopniach zamieniło się w taflę lodowiska. Spod domu prawie nie dało się wyjechac samochodem. Nawet te kolce w oponach na niewiele sie zdały, Natta cofając swoje auto wjechała do rowu, a Paulina na naszym trawniku jeździła na łyżwach. Sami widzicie, co się wyrabia z klimatem. Do tego w noc wigilijną i następną świateczną, lał deszcz. Wigilia była przesympatyczna, ciepła (nie tylko za oknem), smaczna i radosna. "Mikołaj" zostawił po sobie dobre wrażenie. Ja dostałam od Ronnego telewizor do kuchni, a on ode mnie prenumeratę na naszą gazetę lokalną. Wszystkim młodym w naszym domu sprezentowałam miękkie i cieplutkie szlafroki. Gdy się w nie ubrali, to wyglądało na to, że święta zamieniły się w piżamę - party. Paulina sprezentowała nam wszystkim, to o czym marzyłam - wyjście do kina, na premierę filmu "Stulatek, który wyszedł przez okno i zniknął". Także wczoraj wieczorem pojechaliśmy w strugach deszczu do miasta do kina. Było trochę problemów z wydobyciem się samochodami spod domu, ale po kilku probach i kilku pchnięciach ruszyliśmy. Najwazniejsze bylo, by dostać się do głównej drogi, bo tam jest zawsze solone. W mieście okazało się, że znalezienie parkingu blisko kina było niemożliwe. Byliśmy bez parasoli, deszcz lał, w końcu my poszlismy do kina, a Ronny biedak musiał gdzies odstawić samochód. Do kina wszedł cały mokry i nieco wkurzony. Młodzież kupiła coca-colę i wielkie wiadra z popcornem.W kinie wszystkie miejsca były zajęte. Po kinie pojawilismy się w domu około 23-ciej. Zasiedlismy do nocnej wieczerzy, a po kolacji młodzież zaczęła rżnąć w karty. Ja wcinałam orzechy, daktyle, jadłam czekoladki i chodziłam od telewizora do telewizora. Ku mojemu zdziwieniu program świąteczny w obu telewizrorach był według mnie beznadziejny. Wszystkie filmy, które proponowano już widziałam. Drugi dzień świąt spędziłam głównie w sypialni. Nie wiem, co mi było, chodziłam śpiąca, pojawialam sie na posiłkach, usiłowałam nawet obejrzeć cos w mojej telewizji, ale co włączyłam TVN24, to tam nadawali w kółko reportaż o Ameryce. Trzy razy zasadzałam się na wiadomości i co nie włączyłam tego TVN24 o różnych porach dnia, to tam TYLKO trafiałam na tę Amerykę, która akurat w drugi dzień świąt nic, a nic mnie nie obchodziła. Co prawda nie obchodzi mnie ona nawet poza świętami, no ale powtarzanie tego samego reportażu kilka razy na dobę, to chyba przesada i to wcale nie taka mała. Natta i Renee z kolei wstały wczesnie rano i pojechały do miasta na wyprzedaże, bo od "Mikołaja" dostały rownież kasę, ktorą wedle ich mniemania nalezy natychmiast wydać. Paulina i Mikael zostali u nas w domu i czytali. Ona czytała "Władcę pierścieni", a Mikael ksiązkę o budowaniu domów z bali, którą zresztą dostał od Pauliny. Potem wyszedł za dom i zaczął poddawać ręcznej obróbce pień drzewa.   Dzień przed właściwą Wigilią Paulina i Mikael pojechali na "małą" Wigilię do matki Mikaela. Oczekiwali tam na przyjazd brata Micka - Nicklasa. Nicklas przyjechal ze Sztokholmu i własnie lokalnym autobusem był w drodze do domu matki, gdy nagle zadzwonił, że autobus się zepsuł, stoi na trasie i czeka na zmiennika. Mikael powiedział, że pojedzie po niego. Nigdy jednak nie dojechał, bo zachciało mu sie kręcić samochodem po wąskich wsiowych drogach, ktore zamieniły sie w lodowisko i wjechał do rowu, Zadzwonił do Göte (męża swojej matki), by ten sprowadzil jakąś pomoc. Göte pojechał po Nicklasa, bo ten drugi autobus jakoś się nie speszył i w drodze powrotnej razem z Nicklasem podjechał na miejsce "wypadku". Samochodu nie udało się wypchnąc z rowu na drogę, było tak potwornie slisko, że nie można było wbić sie stopami w ziemię. Göte zadzwonił do sąsiada, ktory ma traktor. Po jakiś czasie, bo przeciez ten Mikael nie wjechał do rowu pod samym domem, pojawił się w końcu traktor. Final wyciągania samochodu był taki, że traktor wjechał też do rowu. Zadzwonili zatem do nastepnego gościa z tarktorem. Po jakichs 45 minutach gość nadjechał. Okazal się nim, może jeszcze nie stulatek, ale prawie stulatek. W związku z jego problemami z krzyżem czy z biodrem mężczyzna ten poruszał się na swoich nogach w tempie sto metrów na godzinę. Paulina z tesciową czekały i czekały z obiadem na mężczyzn, w końcu same usiadły do stołu i zjadły, bo głód juz im bardzo dokuczał. Gdy zakończyły biesiadę, to pojawili się wszyscy brakujący przy stole panowie. Göte obiecał sąsiadom, u których też w tym dniu przebywały małe wnuki, udawać Mikołaja. Był jednak tak zmęczony tą akcją wyciągania samochodu i traktora z rowu, że Paulinie zrobiło się go żal i sama przebrała się za tego Mikołaja i poszła z prezentami dla dzieci do sąsiadów. Genderyści byliby zadowoleni, gdyby usłyszeli, że kobieta zamienia się w Mikołaja - faceta jakby nie było. W Święta również, łącznie z Wigilią łączyliśmy sie przez skajpa z rodziną w Polsce. Oczywiście, jeśli technika zawodzi, to robi to w święta czyli zgodnie z prawami Murphiego - jesli cos ma sie nie udać, to się nie uda. Innymi słowy jak się cos może schrzanić, to się na pewno schrzani. No i rzeczywiście tak się stało, a ja zamiast jeść kolację wigilijną, to stałam przy laptopie, by odebrać połączenie na tego skajpa - on dzwonił, wejść się nie dało. Kilka godzin później nastapiło cudowne połączenie, ale bez wizji ze strony rodziny. Wczoraj i dzisiaj rozmowa na skajpie wyglądała z kolei mniej więcej tak:
rodzina: słyszycie nas?
ja: slyszymy
rodzina: co mówicie? bo u nas nic nie słychać! A nas słyszycie?
ja: tak, słyszymy
rodzina: zrób cos z mikrofonem, bo u nas nie slychac! A nas slyszycie?
ja: tak slyszymy, ale nie wiem co i jak mam zrobic z mikrofonem, skoro ja nawet nie wiem, gdzie ten mikrofon jest.
rodzina: co mowisz? Mów głosniej, bo nic nie słychać! A nas słyszycie?!
No i tak żesmy sobie pogadali jeszcze kilkanaście minut. Przełączyłam się z laptopa na iPhone i wyszłam z nim przed dom, by chociaz pokazać im jak Paulina robi piruety na łyżwach na zamarzniętym trawniku.
W końcu zaczęłam pisać, bo na skajpie mozna tez przeslac njusa pisemnie, to mój tata stwierdzil, że nie może przeczytać, bo akurat nie ma okularow, a te literki sa takie małe. Nie wiem jak mozna ocalić zdrowie psychiczne podczas korzystania z cudów techniki. Nastepnym razem przed skajpowaniem będę musiała zażyć coś otępiającego i jak to powiedział Murphy nie wierzyć w cuda, tylko się na nie zdać.
A teraz w ramach relaksu poczytam sobie jakąs książkę, bo spać, to mi się w ogóle nie chce, skoro przespałam prawie cały drugi dzień świąt.
Mam nadzieję, że Wam święta rownież w tym roku dopisały. Całuski:)    

wtorek, 24 grudnia 2013

Zdrowych, radosnych, smacznych świąt Bożego Narodzenia!

Wesołych świąt Bożego Narodzenia!
 




Właśnie minęła północ, ja wyjęłam z piekarnika ostatnie słodkie wypieki i idę spać. Dzisiaj za kilkanaście godzin podzielimy się opłatkiem i usiądziemy przy stole wigilijnym. Od soboty Paulina stała u mnie w kuchni i pod jej nadzorem przygotowywałyśmy jedzenie świąteczne. Z listy mozna odhaczyć barszcz w całości ugotowany przez Paulinę, pierogi z kapustą i grzybami, robione zresztą dwa razy. Moje ciasto pierogowe okazało się gumiaste, więc  pootwierałyśmy zrobione z niego już pierogi, wydłubałyśmy z nich farsz i Paulina zrobiła drugie doskonałe tym razem ciasto. Na szwedzkim stole wigilijnym/świątecznym, między innymi, znajduje się danie köttbullar czyli kuleczki z mięsa mielonego. Paulina zrobiła i usmażyła te kulki z mięsa łosia. Jak ja się cieszę, że mam tak uzdolnioną córkę, która potrafi wszystko. W niedzielę wieczorem Ronny i ja pakowaliśmy prezenty. Tak bardzo się cieszyłam, że skompletowałam prezenty dla wszystkich. Jakże się myliłam! Podczas pakowania zabrakło jednego prezentu dla jednej osoby chociaż wiem, że kupiłam ten prezent. Przeszukałam samochód, jeden pokój, drugi pokój i nic. Nie ma! Zapadł się jak pod ziemię. W końcu zgromadziłam wszystkie paragony i zaczęłam odczytywać, by znaleźć dowód na to, że kupiłam. I tego dowodu nie znalazłam. Nie mam pojęcia jak to się stało, że stałam z masa towaroe w kolejce do kasy, a potem ta jedna rzecz nie została przeze mnie kupiona, skoro chciałam ją kupić. Ciągle zachodzę w głowę jak ja tego dokonałam. Nie pozostawało nic innego jak jechać dzisiaj do miasta i kupić to coś, o czym tylko myślałam, że kupiłam. Także nie udało mi się ominąć sklepów właśnie w poniedziałek, dzień przed Wigilią. Jest już po drugiej. Idę do łóżka, bo podczas wieczerzy chciałabym być wypoczęta, a nie kwaśna i żałosna. 
A na dobranoc moment na refleksję na ile polska jest polska Wigilia? ;)


   

poniedziałek, 16 grudnia 2013

Świąteczny stres, a co to takiego?

Święta się zbliżają i to w tempie iście olimpijskim, a ja na przekór wszystkim bardzo spokojnie do tego zjawiska podchodzę. Nie ogarnia mnie żadna panika, ani stresy. Dziwię się wręcz, gdy wokół
mnie, kilka razy na dzień w pracy słyszę wypowiadane w locie prawie przez każdego "O! Jestem taka/ki zestresowana/ny!" i pędzi taki zestresowany osobnik dalej. Ja, ze stoickim spokojem spoglądam na taką zadyszaną, zagonioną mającą obłęd w oczach istotę i wydaje mi się, że to chyba jakaś moda zapanowała na bycie zestresowanym. Ludzie sami się nakręcają i chyba to lubią. Nie porobiłam jeszcze żadnych zakupów świątecznych, zostawiam to sobie na piątek. W sobotę i niedzielę w koprodukcji z córkami będę gotować i piec. Dzisiaj, podczas naszego rodzinnego obiadu zaproponowałam, żebysmy na karteczkach napisali nazwy potraw i losowali, kto je zrobi. Pomysł jakoś przeszedł bez echa, ale można spróbować wcielić go w życie w przyszłym roku, albo na Wielkanoc.  Prezenty kupiłam takie, jakich nikt sobie nie życzył i to też nie dla wszystkich jeszcze. Gdy pytałam uprzejmie członków rodziny jakie mają zyczenia, co do prezentow, to okazało się, że nikt nic nie chce. Takie coś zdarza mi się pierwszy raz w życiu, zatem dostaną to, czego w ogóle nie oczekują. Spodoba sie im, to dobrze, a jak nie, to mogę dać im paragony i niech idą do sklepu i to oddadzą, albo wymienią na coś innego. Koniec, kropka. Ja w święta życzę sobie tego, by było miło, leniwie i smacznie. Własćiwie leniwie stoi na pierwszym miejscu mojej listy życzeń. Renee w każdym razie oznajmiła, że nie ma żadnych zyczeń, bo potem będzie tylko rozczarowana, tak jak to miało miejsce z łóżkiem, ktore otrzymała w zeszłym roku pod choinkę. Zatem ona nie ma żadnych oczekiwań. Chociaż właściwie dodała, że pieniądze by się jej przydały. Komu by się one nie przydały? Natta z kolei powiedziała, że nie wie za bardzo, czego sobie życzyć pod choinkę teraz, kiedy jest już dorosła. Zakończyła z westchnieniem, że w dzieciństwie to było łatwo i nie istniały żadne problemy z życzeniami. Marzyło się o jakiejś Barbie jednej i drugiej i ciuchach typu księżniczka i była szczęśliwa, gdy to znalazła pod choinką. A teraz to szkoda gadać. No, proszę tak mówią ludzie zmęczeni konsumpcją, bo nie sądzę, że to myśl o środowisku czy światowy kryzys jest powodem tego ich braku życzeń. Chociaż, wlaściwie świetnym pomyslem i moim życzeniem byłoby rodzinne wyjście do kina w pierwszy dzień świąt. Bo właśnie tego dnia odbędzie się w kinie premiera filmu "Stulatek, który wyskoczył przez okno i nie wrócił". Ten, kto czytał powieść zrozumie dlaczego chciałabym obejrzeć ten film. A teraz chyba jednak wybiorę się do łóżka chociaż:

wtorek, 10 grudnia 2013

Obiad dla ludu i bankiet dla elity

Tradycyjnie, jak co roku zresztą,  10 grudnia, czyli dzisiaj jest transmitowana uroczystość wręczenia Nagród Nobla i bankiet. W tym roku przy honorowym stole siedzą same dziadki, ale dobrze zakonserwowane. Księżniczka Madeleine nie stawiła się na obiedzie, nie słuchałam plotkarskiej prasy, więc nie wiem dlaczego. Może dlatego, że jest w ciąży i ma mdłości. Następczyni tronu - Victoria jest na pogrzebie Mandeli. Zatem przy długaśnym stole siedzą nie pierwszej już młodości nagrodzeni naukowcy, król, królowa i inni arystokraci albo duchem, albo z urodzenia. Pochód po szerokich schodach w dół do sali obiadowej otwierał poczet sztandarowy, a zaraz za pocztem schodził król z jakąś bardzo starszą panią pod rękę, zaraz za nim królowa z którymś z nagrodzonych. Królowa ubrana w purpurową suknię i w koronie na głowie wyglądała jak statua wolności w Nowym Jorku, tyle tylko, że rękę miała opuszczoną. Jest to bankiet sukien, diamentów, kryształów Swarovskiego i koafiur. Prześmiesznie wygląda chuda jak patyk żona ministra spraw zagranicznych Bildta. Jego żona jest Włoszką, ale jest blada, koścista i blond. Ma długi orli nos, ktory nadaje jej twarzy wygląd nastroszonej sowy, co dodatkowo potęguje jej dziwna fryzura przypominająca rozwichrzone gniazdo. Premier Szwecji Reinfeldt jest nieobecny z tego samego powodu, co Victoria. Ale za to wśród zaproszonych gości znajduje się minister edukacji Björklund. Kto go w ogóle zaprosił na tę imprezę ku czci nauki i potęgi rozumu ludzkiego, nie wiem. Po wynikach PISA, które obnażyły i zaprezentowały światu beznadziejny poziom szwedzkiej oświaty facet powinnien być obłożony anatemą i to przez samego króla. Björklund za to nie wygląda na zmartwionego i nie usiłuje być nawet niewidzialny. Siedzi przy stole i z werwą i zadowoleniem zajmuje się swoją partnerką umilając jej czas dowcipną rozmową, jak przypuszczam, bo właśnie kamera go pokazuje. Z wykształcenia jest zawodowym żołnierzem, nie ma żadnego, nawet eksternistycznie, zdanego kursu z pedagogiki czy czegokolwiek związanego ze szkołą. Zresztą duża część nauczycieli w Szwecji też nie posiada żadnego nauczycielskiego wykształcenia. W Szwecji jest równość, którą należy rozumieć dosłownie, czyli nauczycielem może być każdy pozbierany z ulicy człowiek. I proszę nie mysleć, że ja tu coś zmyślam, bo ja to osobiście wyczytałam w szwedzkiej prasie. A z telewizji dowiedziałam się, że...40% nauczycieli uczących matematyki nigdy tej matematyki nie studiowało. A na studiach tzw. nauczycielskich uczą o genusie, równości i za przeproszeniem dupie Maryni, tylko nie uczą jak uczyć. Po prostu nie istnieje taki przedmiot jak metodyka nauczania przedmiotu. Konkretnego przedmiotu. Lekcje sa przez to super nudne, bo każdy uczeń w klasie siedzi w ławce lub na podłodze jak mu tak lepiej się myśli i robi ćwiczenia, ćwiczenia i ćwiczenia. W ten sposób, jak łatwo się domysleć, każdy robi inne zadanie, bo jeden jakiś orzeł kończy już podręcznik lub jakiś dział, a drugi dopiero co zaczyna. A co robi nauczyciel? Chodzi po klasie, zagląda uczniom przez ramię i podchodzi do tych, którzy zgłoszą, że czegoś tam nie rozumieją. I tak lekcja po lekcji. Zdechnąć można z nudów. Uczniom chyba tez jest nudno, bo korzystają zdrowo z tych swoich laptopów i zamiast liczyć zadania, to udzielają się towarzysko na fejsie, publikują swoje zdjęcia na golasa na instagramie lub grają w gry on-line. Te z tymi zdjęciami na golasa, to tez goracy temat w tej chwili, bo nie dalej jak wczoraj wysluchalam audycji radiowej poświęconej temu problemowi. Zapewne są to szczyty kreatywności, na które mogą wspiąć się uczniowie.
A mój sobotni julbord należał do udanych i bardzo smakowitych. Jedyne, co było na minus to strasznie dlugie kolejki do jedzenia. Na dlugich stolach rozstawiono tematycznie jedzenie i każdy temat był opatrzony numerem. Zatem numerem jeden były ryby - śledzie pod różna postacią, numerem dwa - łososie, też pod różną postacią, numerem trzy, wszelkiego rodzaju wachlarz wędlin - od szynki po salami czy jakieś kiełbasy z dziczyzny i  pasztety tez z różnych zwierząt, niektóre z truflami (bleee), kolejny numer to dania mięsne - kiełbaski parówkowe Prins (tak sie nazywają i sa standardem na stole wigilijnym, kuleczki z mięsa mielonego z łosia i żeberka. No i tego już nawet nie tknęliśmy. Nawet Ronny, chociaż on absolutnie woli mięso od tych wszystkich ryb. Nie tknęliśmy, bo najedliśmy się tymi rybami. Przy stołach stał szef sali i dyrygowal ruchem. Wyobraźcie sobie, że nie można było od razu załadować sobie na talerz tematu numer trzy czy cztery, bo dziad stał i mówił, co w jakiej kolejności jeść. No i żeśmy się nażarli. Było przeraźliwie dużo osób, bo to ileś firm zrobiło w tym czasie tę imprezę. Oczywiście, każda z firm siedziala w swoich, jakby to nazwać strefach czy sektorach, no i ten dyrygent na wstepie wyjasnił jak mamy się ustawiać w kolejce, ktory sektor itd. Tłumy były prawie jak na tym noblowskim bankiecie, z tą różnicą, że tam gościom kelnerzy serwują dania, a my staliśmy w kilku kolejkach. Ktoś powiedzial, że w sumie było 7 talerzy (za każdym podejściem dostawało się czysty talerz i sztućce) czyli 7 różnych tematów jedzeniowych i tym samym 7 kolejek. My skapitulowaliśmy na trzecim temacie, ale ten siódmy wcisnęłam w siebie, bo to był deser. Na stole z deserami rozstawiono szarlotki, sosy waniliowe do polania szarlotek, jakieś ciasto bezowe, i jeszcze wiele innych, ale mój wzrok zatrzymal się na wielowarstwowym torcie czekoladowym, o ktorym nie mialam pojęcia, że jest w ogóle w Szwecji robiony, a o którym zawsze śniałam. Zjadłam go i aż musialam rozpiąć mój żakiet taki, szyty do figury. A po uczcie zaczęła się normalnie potańcowa. Na ekranach nagle pojawiły się ABBA i inne szwedzkie szlagiery, didżej wydzieral się do mikrofonu, podkręcił basy do tego stopnia, że podłoga się trzęsła i skończyły się wszelkie rozmowy i rozmówki przy stole, bo w tym hałasie nikt nie słyszał własnych myśli. Koniec na dzisiaj. Wracam na bankiet, który zamierzam przeżywać w pozycji horyzontalnej. Pa!  

piątek, 6 grudnia 2013

Jedzenie po ciemku, dylematy ubraniowe i PISA

Odeszła mi trochę chęć pisania, stąd moja nieobecność. Jestem lekko zniechęcona do życia w ogóle. O dziwo nie pogoda jest winna moim nastrojom. Jakoś jej nawet nie zauważam. Jest zimno, ale w końcu to zima, śniegu jeszcze nie nawaliło tak, że świata nie widać, a ja chodzę jakaś zdegustowana. Nic mi się nie podoba (mam na myśli towary w sklepach) i nic mi nie smakuje poza domowym jedzeniem. W nabliższa sobotę idziemy z Ronnym na jego firmową imprezę, bo właśnie teraz rozpoczął się sezon na julbord czyli stół świąteczny. Wczoraj wieczorem  z kolei byłam, na fundowanej przez moją firmę, obiado - kolacji w knajpie. Nie byl to ten stół świąteczny, tylko zwykły bufet z metalowymi baliami zaladowanymi różną zieleniną, najwięcej zauważyłam szpinaku, pomieszanego z różnymi białymi serami. W jednej sałacie była mozarella, w innej feta, a w trzeciej kozi biały ser, którego nienawidzę. Sałatki dodatkowo miały inne jakies dodatki, na przyklad orzechy włoskie, czy pokrojone brzoskwinie z puszki, koktajlowe pomidorki. Przez podobieństwo  tych sałatek i serów do siebie nawaliłam sobie przez pomyłkę na talerz tej cholernej z kozim serem. Za mną stała długa kolejka moich głodnych, tak jak i ja zresztą i prosto z pracy koleżanek, nie mialam zatem czasu na studiowanie opisów zawartości tych sałatek. Do tych zimnych sałatek można było sobie dobrać z ciepłych dań  pozbawionego smaku dorsza, utopionego w jakimś bez wyrazu sosie i/albo suchego kurczaka umazanego jakąś pomidorową gęstą cieczą. Jedno i drugie było paskudne. Oto mój talerz:
Któreś z tych białych fragmentow jedzenia to kozi ser, reszta bezsmakowa.
Zdjęcie musiałam zrobić z lampą, bo bez niej to nawet talerza bym nie zlokalizowała. 


 W dodatku siedzieliśmy w ciemnej sali, tylko świece oświetlały kawałek stołu, i prawde powiedziawszy nie widzialam, co jem, dopóki na widelec nie nabiłam tego paskudnego sera koziego. To jednak nieprawda, że z głodu wszystko się zje. To naprawdę trzeba być baaaaaaaaaaaardzo głodnym, żeby przełknąć ten capiący ser. Mojemu towarzystwu przy stole powiedziałam, że żałuję, że nie wzięłam z domu latarki czołowej, bo przynajmniej oświetliłabym sobie to okropne jedzenie. Przyszłam głodna i wyszłam głodna. Mam nadzieję, że teraz w sobotę nie zawiodę się na tym julbord. Inny problem, to wlasciwie nie problem, tylko dylemat, nie wiem jak się ubrać na sobotnie wyjście. Sukienka czy spodnie? Jesli sukienka, to jakie buty do niej? Ostatnio ubieram się jak chochoł z "Wesela" - "wdział na siebie, to co miał", po prostu znudziło mi sie dbanie o jakiś tam mój wizerunek czy look. Wyglądam jak wyglądam. Nie będę i tak brała udziału w żadnych konkursach piękności. Zajrzałam nawet do paru sklepów, by popatrzeć na jakieś sukienki i żadne mi się kompletnie nie podobają! Poza tym wszystkie są uszyte w Chinach, a ja nie chcę nic chińskiego! Mam taka jedna w szafie, ktora kupiłam w Kappahlu jakis miesiąc temu. Niby modna, ale gdy ja ubrałam na siebie to Ronny ocenił, że wyglądam w niej jak sprzątaczka. Zastanawiam się czy nie włożyć jej na siebie. Przynajmniej będę wyglądać jak modna sprzątaczka.
      Jestem również w posiadaniu tunik -  białej i czarnej:



Obydwie są takie same, ale wtedy muszę ktorąś z nich ubrać do spodni.

 
 Nie wiem, poprzebieram się jutro i może na ktorąś z wyżej wymienionych zdecyduję się. A zapomnialam powiedzieć, że mam jeszcze cos takiego, też modnego:


     czarna, przezroczysta bluzka. Tylko, co Ronny na to powie, to raz, a co ja włożę pod spód, to dwa. Dobra! Nie ma co sobie głowy zawracać, zobaczę w sobotę. Mam czas do namysłu.
Wczoraj chodzilam upojona szczęsciem, cały dzień. Do tego stopnia bylam w sanie upojenia, że nawet nie przeszkadzało mi to, że po obiedzie w knajpie wyszlam głodna. Dwa dni temu ogloszono wyniki testów PISA, które badają poziom wiedzy 15 - latków na calym świecie. No, może to nie cały świat, ale jego znaczna część. W badaniu wzięło udział ponad pól miliona uczniów z 85 krajów. Test przeprowadza się co trzy lata. Szczęśliwa i super zadowolona byłam  fantastycznymi wynikami polskich uczniów, ktorzy zajmują 13 miejsce w świecie! O jeden punkt niżej od Finów, którzy nieco opadli w wynikach ( w dwoch poprzednich badaniach byli liderami), ale nadal znajdują się w czołówce, przynajmniej tej europejskiej. I teraz do tej czołówki dołączyła Polska! Zawsze wierzyłam w siłę polskiej oświaty. Sceptycznie odnoszę się do tych jakichś tzw. gimnazjów, ale wyniki mowią same za siebie, bo w badanich sprzed trzech lat Polska wypadła miernie. Teraz z kolei we wszystkich częściach testów - matematyka, czytanie ze zrozumieniem i nauki przyrodnicze wyniki poszybowały wysoko w górę. Jestem dumna! Natomiast Szwecja jest w szoku! Bowiem szwedzkie nastolatki z każdym kolejnym testem spadają coraz niżej, a ten aktualny pokazal KATASTROFALNE wyniki. We wszystkich częściach testów leżą poniżej średniej. I to ostro poniżej. Od dwóch dni w tv, radiu i prasie trwa debata, ktora polega na przerzucaniu się odpowiedzialnością za te beznadziejne wyniki. Ja w przeciwieństwie do Szwedów nie jestem w szoku. Takie rezultaty nie zdziwiły mnie, powiem więcej spodziewalam się, że ta wręcz barokowo bogata szkoła, która niewiele w sensie wiedzy ma do zaoferowania, musi runąć. Oczywiście słychać głosy, że angielski znajduje się na wysokim poziomie. No, ale niestey PISA nie bada znajomości angielskiego, bo wtedy żadne kraje anglojęzyczne nie mogłby w tych testach językowych wziąć udziału. A nie przypuszczam, żeby szwedzki 15-latek znal w takim stopniu angielski jak jego rownieśnik z Anglii, Kanady czy USA. Inni broniący szwedzkiego systemu oświatowego wykrzykują, że szwedzka szkoła uczy uczniów "krytycznego" spojrzenia, nie traktowania nauczyciela jako autorytetu, argumentowania i kreatywności. Na czym jednak polega ta kreatywność, ciągle pozostaje to dla mnie zagadką. W szwedzkiej szkole to uczeń decyduje jak chce się uczyć, czego chce się uczyć - tak, tak, dobrze czytacie, a nauczyciel musi wedle odgórnych zarządzeń dopasować się do wymagań i poziomu ucznia. Czyli poziom ustala uczeń! Jakie to proste. A jak dobrze brzmi, tak samo jak idee socjalizmu utopijnego, tylko dlaczego ten fantastyczny socjalizm utopijny nie przetrwał? Do tego wszystkiego słychac głosy usprawiedliwiające tragiczne wyniki, że szkole brakuje zasobów ekonomicznych! To już jest kłamstwo, bo te szkoły mają takie ilości zasobów, że to aż chwilami porzygać się można. Uczeń nie musi mieć nic. Po prostu wchodzi do szkoły i wszystko ma podtykane pod nos. Tutaj wszyscy uczniowie od szóstych klas wzwyż otrzymują laptopy, które mogą zabierać do domów. Chociaż, wlasciwie pewnych zasobow tutaj brakuje, zasobów wiedzy, ale ona jest nie do kupienia. A tak z tą kreatywnością, to chyba na wyrost się chwalą, bo właśnie czerwoną nitką w testach PISA jest alfabetyzm, we wszystkich trzech częściach. Alfabetyzm to nic innego jak (podaję za Wikipedią) "określenie odnoszące się do podstawowych zasobów wiedzy i umiejętności niezbędnych do uczestnictwa w życiu społecznym danej zbiorowości ludzkiej. Wymagany zestaw tych zasobów zależy od czynników historycznych i społeczno-kulturowych. Dotyczy kompetencji zdobywanych przez całe życie jednostki i uznawanych w danej epoce za podstawowe, stanowiące wymóg społeczny i poddawane kontroli społecznej" I tu wlasnie kreatywna szwedzka młodzież powinna wykazać się nadzwyczajną wręcz kreatywnością w analizowaniu, argumentowaniu, rozwiązywaniu i interpretowaniu problemów w różnych sytuacjach. Krótko mówiąc  w sytuacjach życiowych. A tu taką niespodziankę przygotowali swoim nauczycielom! Sabotaż jaki, czy co? No, w końcu są kreatywni!


PS. Tutaj możecie zobaczyć tabelę wyników PISA