Ależ wkoło jest wesoło...

Kochani u mnie jest minus 30 stopni! Bardzo egzotycznie. Jutro nie wychodzę z domu. Mowy nawet nie ma. A w radiu dzisiaj powiedzieli, że ocieplenie klimatu jest faktem, temperatura podwyższa się konsekwentnie cały czas. To skoro jest w tej chwili jest  minus 30 dzięki globalnemu ociepleniu, to ile by było, gdyby ono nie istniało? Może minus 40? Minus 30 zupełnie wystarczy, twarz robi się sztywna już po kilku minutach przebywania na tym zdrowym powietrzu. No, bo chyba w takich temperaturach powietrze musi być zdrowe? Żadnych wirusów czy bakterii. Całkowita sterylność. Ludzie zaciskają zęby, ale widać, że chodzą napięci. W pracy podczas przerwy na kawę i ciastko powiedziałam głośno: "co za cholerne mrozy!", a kolezanka zapytala, uważam że złośliwie - "jak dlugo mieszkasz w Szwecji?" - "22 lata, a co?"- odpowiedziałam i zapytalam. "Bo po tylu latach powinnaś się przyzwyczaić, a nie narzekać". No, wiecie co!? Ona twierdziła, że ja narzekam. To nie bylo żadne narzekanie, tylko mocna krytyka zimna. "Tak? Ja narzekam? A ty zapewne wpadasz w zachwyt, gdy jest tak zimno. Pewnie rano, gdy spojrzałas na termometr, to z radością wykrzyknęłaś jak to jest cudownie. Po prostu żyć się chce! Pogoda jest wyśmienita!" - o! Tak jej właśnie powiedziałam. Każdy kto tylko wchodził prosto z zewnątrz, to wysapywał: "Boże! Ależ zimnica!". Co z taką trzaskającą pogodą można zrobić? Jak wykorzystać jej urokliwe walory, w tym właśnie kierunku potoczyła się dyskusja. Stwierdziłam, że wszyscy powinniśmy wleźć do sauny, a potem na golasa wytarzać się w śniegu, chociaż nie. Śnieg przy tych mrozach zamienił sie w beton, no ale zawsze można sobie pobiegać. Wyobraźnia wszystkich zaczęła pracować, a ja dodalam tylko, że gdybyśmy tak byli wszyscy na golasa, to calkiem być może, że jeden drugiego by nie rozpoznał i dziwił się, kto to jest. Kumpel westchnął i orzekł, że to jednak wielkie szczęście, że mamy na sobie ubrania. Też tak myślę, gdy na niego patrzę.Jakby tego mrozu było mało, to w dodatku padłam ofiarą policyjnej obławy. Jechałam sobie wolno (30), zgodnie z przepisami. W lusterku zobaczyłam, że za mną jedzie policyjny wóz, no i nic. Ten odcinek jest dosyć długi, zatem spokojnie sobie "spacerowałam" samochodem. Nagle! Ten policyjny samochód za mną włączył sygnał i zaczął mrugać światłami. Zjechałam trochę, to znaczy, tyle ile się dało, by go przepuścić, ale ten jechal dalej za mną i świecił mi światłami. Nigdy mi się coś takiego nie przytafiło, więc nie bardzo wiedzialam o co im chodzi. Myslałam, że może coś mi odpadło z samochodu, czy co. W końcu zjechalam na pobocze. Oni za mną. Otworzyłam okno i czekałam, co się stanie dalej, a w głowie robiłam błyskawicznie rachunek sumienia, czy ja przypadkiem czegoś niewłaściwego nie zrobiłam. Z szybkiego przeglądu stwierdziłam, że nic nie mogą mi zarzucić. Podeszła do mnie policjantka i powiedziała "Hej! Kontrola trzeźwości i prawo jazdy proszę". Okej, dmuchnęłam i niestety nic nie wykazało, prawo jazdy wzięła i pognala do swojego samochodu, w ktorym siedział jej kolega po fachu. W tylnym lusterku widziałam jak wklepują moje dane w komputer. Oni wysiedli i ja też. Zapytalam czy mogę już jechać, a oni, że za chwilę, bo muszą sprawdzić samochód. Pomyslałam o tym moim jednym przednim kole z wygolonymi kolcami i już zaczęłam zastanawiać się, ile mnie będzie kosztować mandat. A oni w ogóle kół nie oglądali, tylko patrzyli na tablice i zapytali mnie, czy to mój samochód. Przytaknęłam, a oni znowu wklepali jakies dane w komputer. Pokiwali głowami, oddali mi prawo jazdy i tak się skończył ich pościg za mną. Dzisiaj wieczorem na 19.00 mialam bilet na koncert do opery. Orkiestra symfoniczna miała grac polskie kawałki Kilara i Lutosławskiego. W ostatniej chwili przed wyjściem z domu, stalam już nawet okutana przy drzwiach, porozmawialam z Pauliną, by kogoś zaprosiła na ten mój bilet, bo mój system nerwowy już powoli nie wytrzymuje tej zimnicy, by znowu wsiąść do auta w taki mróz i wlec się do miasta. Było to ponad moje siły.