Mea culpa!

Żeby żyć na poziomie, trzeba stać w pionie. No i właśnie to stanie w pionie sprawia mi ostatnio sporo problemów. Jestem zmęczona, jestem znudzona, jestem zirytowana, chociaż na to już też powoli brakuje mi sił, bo bycie zirytowanym wymaga jednak energii. Nie wiem, co jest ze mną nie tak, ale najchętniej usiadłabym na czymkolwiek i tak już została w tej pozycji i patrzyła przed siebie. Ostatnio zaczęlo docierać do mnie, że jeśli coś jest nie tak, to jest to MOJA WINA. Nie wpadłam na to sama, po prostu słyszę to z różnych stron. Dziecko oskarża mnie, że to moja wina, że spóźniła się do szkoły, od Ronnego, że to moja wina, że dziewczyny mi nie pomagają w kuchni. Nie mogą mi pomóc, bo to jest przeciez moja wina, że nie przysposobiłam ich do gospodarowania i prowadzenia domu. Sama jestem sobie winna, że każdego dnia pytam, co takiego zrobić na obiad, bo Ronny radzi, że zamiast bawić się internetem, to powinnam zaplanować tygodniowe menu, więc przez resztę tygodnia nie musiałabym łamać sobie głowy nad wymyślaniem potraw. Jedyna rabata, ktorą posiadam przed domem, jest nieoczyszczona z zeszłorocznych badyli. Co prawda wprost nie słyszę, że to moja wina, ale Ronny wypowiada swoje uwagi w formie bezosobowej: "trzeba przygotować grządki", "trzeba uprzątnąć kanciapę, zwaną garderobą", "trzeba posprzątać pralnię", trzeba to, trzeba tamto. Te jego wyliczanki wywołują we mnie poczucie winy, że się tym nie zajęłam. A w pracy podczas babskiej rozmowy na temat zakupów i gotowania, które obrzydły nie tylko mnie, ale też tej mojej koleżance, z którą rozmawiałyśmy, włączył się nagle kolega (facet) i zapytał, czy tylko ja gotuję w domu. "Tak, tylko ja" - odpowiedziałam, a on powiedział: "to w takim razie jest to TWOJA WINA, że tak sobie męża wychowałaś". Na takie dictum zupelnie zrezygnowana ukryłam twarz w dłoniach. A on ciągnął dalej: "to znaczy, że nie masz żadnej władzy w domu". Tylko powiesić się. Nie wyszłam przecież za mąż, by go sobie wychowywać, aż takich zapędów pedagogicznych to ja nie mam. Powiedziałam koledze, że mam gdzieś władzę, że związek ma być równouprawniony, a nie, że ktoś ma mieć w nim władzę! Jeśli ktoś ma władzę w naszym domu, to mają ją niewątpliwie moje córki, które potrafią zaskakiwać nas takimi swoimi posunięciami, że nie tylko szczęki, ale też i ręce z bezradności nam opadają. Na szczęście Natta co drugi tydzień mieszka w swoim domu. Chwilami mam wrażenie, że albo postradam zmysły, albo zamienię się w słup soli jak żona Lota. Który wariant jest lepszy?