Moja wersja słodkiego życia

Środa. Cały dzień spędziłam z moimi koleżankami i kolegami z pracy na szkoleniu. Przyjechał ze Sztokholmu taki jeden objazdowy głosiciel mądrości, ktory gadał, gadał i gadał. Stał na scenie w auli i czytał nam na głos swoje prezentację, bez ktorych żadne szkolenie, zebranie, konferencja nie może po prostu się obyć. Facet przypominał z fizjonomii Woody Allena. Gdy to powiedziałam siedzącym obok mnie kolegom, to przyznali mi rację i zrobiło się jakoś wesoło w naszym rzędzie, a my z napięciem czekaliśmy na jakieś dowcipy. Niestety. Quasi Woody Allen nie posiadał  jednak skłonności do intelektualnego humoru. Najpierw głosno czytał nam to, co było widać na prezentacji, a potem, nam idiotom, tłumaczył  to, co przed chwilą przeczytał. I tak od rana do 16 - stej. Gdyby nie był ograniczony czasem, to gadałby tak do tej pory. Takie odnoszę wrażenie. Oczywiście mieliśmy czas na wytchnienie. Dwie przerwy na kawę i ciastko lub bułkę z plasterkiem sera i maciupeńkim kawałeczkiem czerwonej papryki. Jakaś taka biedna była ta kanapka. No i oczywiście przerwę na lunch.  Firma sponsorowała. Podczas lunchu prowadzilam konwersację z kolegą Anglikiem na temat kur. Wymienialiśmy się swoimi doświadczeniami i spostrzeżeniami dotyczącymi zdrowego chowu tego sympatycznego jajkodajnego ptactwa. Pokazalam mu nawet zdjęcie mojego koguta Picassa, bo te noszę w komórce. Po tym siedząco - sluchającym dniu wróciłam strasznie zmęczona i przemarznięta. W auli było zimno, bo wentylatory tak dmuchały, że aż zasłony fruwały. Na szkolenie poszłam ubrana służbowo - żakiet, biała koszula, do tego fantazyjny szal. Słuzbowa elegancja. I nie wiem po co skoro właściwie pół dnia przesiedzialam w kurtce w tej zimnej auli.  Na zewnątrz było jakoś lodowato . Powietrze przywędrowało z Arktyki, chociaż temperatura wynosiła 0 stopni. Także jutro ubiorę wełniany sweter i dziergany szal, a nie jakieś tam żakiety. Teraz siedzę w mojej ciepłej kuchni, za oknem minus 7 stopni i oglądam La dolce vita Felliniego. Przed chwilą zaczął się ten film. Od razu mam ochotę pojechać do Rzymu. A ten Marcello Mastroianni bosko przystojny. A kobiety wywołują tęsknotę za pieknymi sukienkami lat 50/60 - siątych.  Jedna z pieknych pań właśnie powiedziała: "Rzym! Jakie nudy!" A Anita Ekberg, która gra Sylwię - szwedzko - amerykańską gwiazdę filmową przybyłą do Rzymu  oznajmiła, że w życiu ceni sobie najbardziej trzy rzeczy: "miłość, miłość, miłość". A jutro zamiast Rzymu czeka mnie moje la dolce vita - mroźny i prozaiczny dzień pracy.  Zapomnialam dodać, że Ronny powiedział mi ostatni njus , ktory uslyszal w radiu. Otóż papież Franciszek odda czy oddał swoją czapkę na aukcję, a pieniądze przeznaczy dla romskich żebraków w Szwecji. Coś takiego! Czyżby szwedzki socjal nie miał już pieniędzy?