Komentarz do Jesieni w mieście

Okej, Napiszę kilka słów dotyczących mojego fotograficznego wpisu. W czasie lunchu postanowilam przejść się, bo ta jesień taka kolorowa i taka uwodzicielska, i taka naklaniająca do refleksji. Zapuścilam się w zupelnie nieznany mi obszar miasta. Nie wiem po co akurat tam, bo ja przecież mieszkam w lesie, a gdy jadę do miasta, to powinnam raczej chodzić po centrum i oglądać wystawy sklepowe. Wybrałam jednak inaczej, chyba z tęsknoty za domem. Myślałam, że to jest park. Myślałam, że w tym parku są ławki. Niestety, żadnych ławek nie było, a park okazał się lasem. Szłam, szłam, szłam, a  obcasy moich botków, tzw. ankle boots zapadały się w mokry mech. Nade mną wisiało ołowiane niebo i gdy doszłam do jakiejś polanki, a na trasie nie spotkałam ani jednego czlowieka, to nagle poczułam się przeraźliwie samotna, przestraszyłam się i po prostu zwiałam z tego lasu. A bieganie w obcasach po mokrym mchu wcale nie jest takie proste. Zwolniłam, gdy między drzewami zaczął prześwitywać parking, na ktorym zostawilam moj samochód. Wsiadłam, zatrzasnęłam drzwi i zablokowałam je. Szybko odjechałam z tego ponurego miejsca. Chociaż zdjęcia "mówią" coś innego. Robiłam je jednak w drodze do lasu, zanim ogarnął mnie lęk. No, chyba nienormalna jestem! Wydawało mi się, że ktoś podąża za mną. Pojechałam do cywilizowanej części miasta. Weszłam do sklepu i kupiłam sobie lunch. Rozpadał się deszcz.
W samochodzie było ciepło, sucho i przytulnie. Jadłam swój lunch i słuchałam powieści. Ostatni raz słuchalam jej dwa lata temu. Jest baaaaaaardzo dobra. Czułam się bezpiecznie, a mój puls wrócił do równowagi. Wiem jedno -już więcej do tego lasu nie pójdę. Byłam, przestraszyłam się, zwiałam. Mój las, w ktorym mieszkam jest przyjazny i nie budzi we mnie żadnych lęków ani chęci ucieczki.
Jeśli chodzi o śmierć Anny Przybylskiej, to nie była ona dla mnie żadnym zaskoczeniem. Od znajomego aktora, w Gdańsku dowiedziałam się, że Przybylska trafiła do hospicjum już w lipcu. To była już tylko kwestia czasu. Moja teściowa zmarła na tego samego raka. Widziałam jej walkę, widziałam wszystkie stadia postępowania tej wrednej choroby i dowiedziałam się, że ta choroba wygrywa. Straszne!!! Po prostu straszne, wstrząsające, tragiczne i przeraźliwie smutne.