)(*&*(&^&%$##%^!!!

W czerwcu kupiłam sobie iPhone. Kupiłam, odłożyłam na półkę  i tak przeleżał aż do dziś w kartoniku. Nie chcialam rozrywać opakowania, bo tak szczerze mówiąc nie byłam tak zupelnie zdecydowana, czy chcę czarny iPhone czy biały. Kupiłam czarny, ale po kilku dniach od zakupu pomyślałam, że lepszy byłby biały, więc go zamienię w sklepie. Nie zamieniłam, bo w końcu stwierdziłam, że mój stary telefon Sony Xperia jest biały, więc po co mi dwa białe? Inne pytanie to takie, po co w ogóle mi dwa telefony? Nie wiem, ale ten obecny to zawiera nie tylko moje prywatne, ale też służbowe kontakty. W takim razie stwierdzilam, że ten iPhone będzie tylko i wyłącznie prywatny. Po południu Paulina zajechała tu do nas, upiekła te swoje przepyszne brownies, które gdy ja piekłam  nie wyszły tak idealnie jak jej, no i to ona zapytala, kiedy w końcu uruchomię ten swój iPhone. Renee rozesmiala się i powiedziała: "wtedy, gdy mama zdecyduje się w końcu, czy chce biały czy czarny, hi, hi, hi". "Już dawno zdecydowalam, że zostawię ten czarny, ale zupełnie zapomniałam, że mam tę komórkę" - odpowiedziałam. Paulina energicznym ruchem zerwała folię z opakowania, włożyła sim - kartę, podłączyła do prądu ładowarkę. iPhone włączył się, wklepałyśmy pin, a potem nastąpiło inferno. Ten durny telefon zamiast od razu włączyć pulpit zaczął zadawać tysiąc pytań. O język, o kraj - tu akurat odpowiedzi znałam. Następne pytania dotyczyły jakiejs nawigacji, coś tam kliknęłam i oczywiście pojawiło się następne dotyczące sieci internetowej. Żadnych wyborów nie było, miałam wpisać manualnie. No, i czego bym tam nie wpisała, to źle, iPhone infomował mnie, że nie akceptuje tego! NIECH DIABLI WEZMĄ TE iPHONY!!! A dziewczynom oznajmiłam, że chyba dlatego tej komórki nie ruszałam, bo wiedziałam podświadomie, że z nią łatwo nie będzie. Zaczęłam wołać Renee na pomoc, bo ona też ma iPhona, kupionego w tym samym czasie, co mój. Zapytałam, co mam wpisać w to okienko, ale ona nie wiedziała. No, skąd mogła wiedzieć, skoro całą instalację zrobili jej na miejscu w sklepie. Już wiem, gdzie spędzę mój jutrzejszy lunch. W sklepie, w którym kupiłam ten piekielny iPhone! Niech mi to cholerstwo włączą i odpowiedzą na te wszystkie głupie pytania. Nie wiem, zupelnie nie wiem, po co ja otworzyłam to pudełko Pandory?! Wczorajszy wieczór - zimny, deszczowy i generalnie ponury spędziłam z Pauliną w operze. Oglądałyśmy nową operę "The Elephant Man" (Człowiek - słoń), ktorej treść to połączenie historii o człowieku słoniu i Kubie Rozpruwaczu. Ani człowiek słoń, ani tym bardziej Kuba Rozpruwacz nie są w stanie wprawic w dobry nastrój. Muzyka w swoim wyrazie tez żałosno - straszna, a chwilami amuzykalna, taka kakofonia dźwięków. Tło sceny to ciemne rynsztokowe uliczki londyńskie wylaniające się z  oparów gęstej mgły, która czasami zmieniała kolor na czerwony - to znak, że Kuba Rozpruwacz masakrowal kolejną kobietę wycinając jej to i owo. W przerwie, dłubiąc łyżeczką w słodkim cieście a la szarlotka oblanym sosem toffi czy kola, nie byłam w stanie zmienić swojego nastroju na słodki. W końcu zapytalam Paulinę, co my wlaściwie oglądamy. Przecież po takich treściach, to się żyć nie chce. Opera zupelnie dopasowana do deszczowej aury. Po spotkaniu z kulturą i to jeszcze w dodatku wysoką powinno się być uwznioślonym i w dobrym nastroju a tu ponury, deszczowy jesienny wieczór takim juz pozostał, nawet po wyjściu z opery. A najlepiej gdyby to była operetka. Czasami po prostu pragnę być homo ludens.  A w tej cięzkiej operze ostatnie słowa libretta brzmiały: "nie chcieliśmy was przestraszyć, tylko pouczyć'",  nie wiem czy przestraszyli, może pouczyli, ale przede wszystkim wywołali myśli samobójcze. Po wyjściu z opery pobiegłyśmy do samochodu i zwiałyśmy z parkingu, jakby gonił nas jaki Kuba Rozpruwacz.  A przed chwilą usłyszałam prognozę pogody na najbliższe dni i ...uwaga!...we wtorek ma u nas padać śnieg! Cudownie! Czy wszystko na niebie i ziemi sprzysiągło się, żeby mnie dobić?