"Niech żyje, żyje nam!!!"

moje śniadanie

Sobota 25 lutego godzina 8.11 (rano)

Śpię błogo, przynajmniej tak mi się wydaje, bo ktoś wrzeszczy mi nad uchem: "wszystkiego najlepszego!" - otwieram oczy, nie wiem jeszcze na jakim świecie żyję, a tu nade mną sterczy Ronny w swoich odblaskowych roboczych ciuchach i trzyma  tacę. Dochodzi do mnie zapach kawy parujący z kubka. Oprzytomniałam i nagle zrozumiałam, że oto nadszedł najgorszy dzień w moim życiu. Mam urodziny!!! Już straciłam rachubę, które to z kolei. Na tacy obok kubka z kawą marcepanowy torcik. Ten tu na zdjęciu obok. Ronny wracając o 6.00 z pracy, w drodze do domu zatrzymał się w piekarnio - cukierni, załomotał w drzwi od zaplecza i poprosił piekarzy, by sprzedali mu coś tortowego, bo żona ma urodziny i nie może ot tak po prostu bez torta wejść do domu. Torty jeszcze nie całkiem były gotowe, za to te wypieki tak. Przyjęłam życzenia, posłuchałam opowieści o cukierni, a potem Ronny poszedł spać, a ja wstałam. Byłam sama. dziewczyny rozparcelowały się po koleżankach i u nich nocowały. Ronny co prawda miał je rano pozbierać do domu, ale żadna z nich nie odpowiadała na jego dzwonienie. Po prostu spały.

godzina 9.00
Narzuciłam na koszulę nocną kurtkę, ubrałam spodnie dresowe, walonki i poszłam z pieskiem na spacer.

godzina 9.27
Wstawiłam pranie.  Po torcie mdliło mnie, więc musiałam zjeść coś bardziej treściwego, ale coś mi nie wchodziło, bo jak można cokolwiek zjeść, gdy się żołądek zapchało słodkościami. Poszłam zatem do łóżka. W końcu mam urodziny - pomyślałam - więc mogę robić, co chcę. Zabrałam się za czytanie "Blaszanego bębenka" Grassa.  Zachciało mi się po prostu wskoczyć na chwilę do mojego ukochanego Danzig, czyli Gdańska. Po paru stronach stwierdziłam, że jestem niedospana. Wzięłam i zasnęłam. Zadzwonił telefon. Stękając wstałam. Rodzice zapragnęli złożyć mi życzenia. "Asiu kochana, wszystkiego najlepszego" - krzyknęła mama. "Chyba Cię nie obudziłam?" - zapytała. "Ależ skąd!"- odpowiedziałam przekonująco (chyba). Podziękowałam za życzenia i wróciłam do łóżka.

godzina 10.28
Obudził mnie telefon. Znowu zwlokłam się. Tym razem mojemu brat zachciało się życzyć mi szczęścia, a przy okazji zapytał, ile to ja już lat skończyłam, bo on jakoś nie pamięta. "Ja też nie pamiętam" - burknęłam. On jest taki dowcipny, bo jest młodszy ode mnie. I to powinno mu wystarczyć. No, to że jest młodszy. Po rozmowie włączyłam tv na "Kawę i herbatę". Zaciekawił mnie brodaty, dostojny, starszy facet w marynarce i sygnetem na małym palcu. "O! profesor jakiś, posłucham, co ma do powiedzenia". Facet zaskoczył mnie, bo nagle tą swoją upierścienioną ręką zaczął obmacywać rozkrojoną rybę i nic poza tym. Tylko macał, niczym jej nie posypał ani nie wytarzał w czymś. W rogu ekranu pojawiło się jego nazwisko - Gessler i "profesor" okazał się być, już sama nie wiem, kucharzem czy coś w tym rodzaju, bo mówił o przyrządzeniu na portugalski sposób tej wybebeszonej ryby, śmiesznie jednak wyglądał w tym sygnecie i gajerze. Już chciałam obudzić Ronnego, by pokazać mu jak facet ma ubierać się do kuchni, by przygotować obiad. Wróciłam do łóżka. A swoją drogą to dlaczego ta moja rodzina wydzwaniała tak rano? Przez ostatnie 19 lat dzwonili zawsze wieczorem. Jak można tak po prostu zmieniać pewne przyzwyczajenia?

godzina 15.00
Obudził mnie  Ronny pytaniem: "To ty jeszcze śpiiiiiiiisz?!". "A co mam robić?" - odpowiedziałam. "Czy mam sprzątać i gotować urodzinowy obiad?" - zapytałam. "No, nie. Chciałem ci tylko powiedzieć, że jadę do miasta po dziewczyny, po Paulinę i Micka i po zakupy. No to cześć!" - i usłyszałam zamykające się drzwi główne.

godzina 15.07
Wstałam, doprowadziłam się do porządku i czekałam. Nagle zobaczyłam, że łazienka jest okropnie brudna. Lustro w kropki, na podłodze pełno kurzu, a wszystko za sprawą słońca, które pięknie podświetliło cały ten za przeproszeniem syf. Splunęłam w garści i zabrałam się za szorowanie, wiecie typu "Bang i po brudzie". Wpadłam w jakiś nieznany mi dotąd szał i chwyciłam za odkurzacz. Odkurzyłam całą chałupę, ale najpierw siedziałam w garażu i drutem wydłubywałam z odkurzaczowej pękatej torby jej zawartość. Odkurzacz nic nie ciągnął, bo torba prawie w nim eksplodowała. Mogłaby spokojnie zastąpić piłkę do nogi. Okazało się też, że była to ostatnia w domu torba! Zatem nie pozostało mi nic innego, jak opróżnić ją jakoś. Wydłubałam połowę. Zapełniłam tym brudem prawie całą plastikową siatkę na zakupy! Odkurzyłam jednak.

godzina 16.30
Nareszcie wszyscy przyjechali. Dziewczyny od razu powędrowały do kuchni i zajęły się przygotowywaniem obiadu, a ja siadłam i patrzyłam na nie. Dostałam kwiaty, dwa bukiety - żółte tulipany i białe róże.  Dostałam bilet do opery na Carmen. Z tym, że ta stara, poczciwa Carmen ubrana będzie w szaty współczesne, a jej akcja rozegra się tu w Umeå, a konkretnie w multi-kulti dzielnicy Umeå - Ålidhem. Już nie mogę się doczekać. Dostałam również nową powieść Marian Keyes do słuchania i tą samą do czytania. Uwielbiam jeździć samochodem! Książka ma 737 stron, ponad 24 godziny słuchania! Życie jest cudowne! Od teściowej dostałam kasę. Świetnie! Będzie z tego wyrafinowany obiad w restauracji, albo wizyta u kosmetyczki i wyjście do kina i kawiarni. A, zobaczymy jeszcze na co wydam.
Na obiad dziewczyny podały meksykańske tacos. No, a wieczorem były słodkości - tort truskawkowy, autorstwa Pauliny, sernik mojego i pełno różności cukierniczych kupionych przez Ronnego.
Było świetnie. Mogłabym tak każdego dnia, jedynie ten mój nowy wiek wpływał dosyć ujemnie na mój nastrój. Ledwo się przyzwyczaiłam do ostatniego wieku, nawet zaakceptowałam te moje lata, a tu nagle, szast - prast i koniec i teraz na nowo muszę przyzwyczajać się do nowej liczby, a co gorsza muszę ją zapamiętać. Pa!