Tydzień pod psem

Jakie to szczęście, że już jest piątek, bo ten cały tydzień był jakoś pod górkę. Nie mam mojego laptopa, co wywołuje u mnie różne frustracje. Nie mam pojęcia czy cokolwiek da się z niego ocalić. A mam na twardym dysku dużą zawartość mojego życia! Moje prace na uniwerek, zdjęcia z wakacji, dokumenty służbowe, to wszystko może po prostu szlag trafić, który potem trafi mnie, jeśli się dowiem, że wszystko diabli wzięli.  Najdowcipniejsi są ci technicy od naprawy, bo oznajmili mi, że będą mnie informować przez naszą wewnętrzną platformę wysyłając e-maile. Niech informują, tylko ja tego pewnie nie przeczytam. Wewnętrznej platformy to ja w domu nie mam.  W domu odkurzyłam stary komputer, taki jeszcze z windows xp, podłączyłam internet, ale ten swoim człapaniem doprowadzał mnie tylko do szału. Laptop Ronnego też dziwnie się zachowywał, bo musiałam na przykład ganiać za strzałką po ekranie - chciałam w coś kliknąć, a strzałka nagle odskakiwała w zupełnie inną stronę. W pracy stoją to tu, to tam stacjonarne komputery, ale ja nie zagrzewam długo miejsca w jednym budynku, bo za chwilę muszę jechać do drugiego i zanim po zalogowaniu komputer ocknie się i ruszy z kopyta, to ja właściwie muszę już wsiadać do samochodu i jechać w siną dal. Jedyny sprawny i komputer i internet posiada Renee, no ale ona ciągle jest do niego uwiązana albo siedzi na fejsie albo słucha muzyki ze spotify, albo udaje że odrabia lekcje. Teraz nie ma jej w domu zatem mogę się do niego przysiąść. Ale i tu nie obywa się bez trudności, bo jej laptop to Mac, w którym ja się nie bardzo znajduję. Ten tydzień w pracy minął mi bez przeczytania służbowej poczty. Wcale nie czuję się przez to komfortowo. Lubię po prostu być a jour ze wszystkimi wieściami, by potem nie siedzieć na zebraniu i wszystkiemu się dziwić. Gdybym znalazła się nagle gdzieś pod palmami na plaży, to braku komputera w ogóle bym nie odczuła, ale w pracy, to się już bez tego ustrojstwa normalnie obyć nie można.
Przynajmniej raz na tydzień wchodzę do księgarni, by pobuszować w książkach i artykułach papierniczych i pooddychać nowymi książkami. Dziś wysłuchałam już ostatniej płyty z powieścią Marian Keyes, no i nie mam czego słuchać.  Powieść była bardzo dobra, no i szkoda, że się skończyła. Faktem jednak jest, że w niedługim czasie wysłuchałam z  zapartym tchem i z wielkim zaciekawieniem czterech powieści, które w wersjach książkowych mają po 500 - 600 stron. No i uzależniłam się. Wsiadam do samochodu i zamieniam się w słuch. W dziale powieści do słuchania nie znalazłam nic godnego mojego ucha, za to wpadła mi w oko śliczna książka kulinarna. Ciasteczka i luksusowe cupcakes czyli mufinki nęciły i wabiły z okładki. Kupiłam tę książkę z prawie natychmiastowym zamiarem upieczenia jakichś mufinek. W mojej ICA zaopatrzyłam się w formę do ich wypieku. Renee wybrała przepis i dokupiłyśmy wszystkie ingrediencje. Zaraz po obiedzie przystąpiłyśmy do pieczenia. Wszystko wykonałyśmy zgodnie z recepturą. WSZYSTKO! I wyszła nam z tego jakaś parodia mufinek. Wszystkie oklapły i wszystkie mają zakalce, a w gryzieniu ujawnia się ich dziwna gumowa materia. Mam zamiar zaskarżyć te cholerne przepisy, które pochodzą ze znanej piekarni Hummingbird w Londynie. Ciekawa jestem jaką to chemią faszerują te swoje wypieki, by wyrosły takie pękate ciastka, jakie są na zdjęciach, a które bezczelnie śmieją się ze mnie. Byłam po prostu wściekła. Książka jest tylko do oglądania, bo użytku żadnego z niej nie ma. A piekarnię Hummingbird okładam anatemą! Wypieki mają może i dobre, ale tylko na zdjęciach. Poza tym w tym tygodniu nie dostałam do skrzynki "Wprost", rozumiem, że w Polsce tyle śniegu nawaliło, że Poczta Polska zawiesiła swoją działalność. W polskiej TV zaczęło wkurzać mnie parę standardowych wyrażeń takich jak "de facto", "merytoryczna", PR czyli piar, coś tak głupiego, że aż denerwującego. Gdy pierwszy raz usłyszałam to dziwactwo, to myślałam, że mówią o pijarach, czyli Zakonie Pijarów, których dewizą jest "Pietas et Litterae", a znaczy tyle, co Pobożność i Nauka. Ale te piary w TV jakoś nie pasowały mi do kontekstu wypowiedzi i w końcu pojęłam, że chodzi o wizerunek, czyli piar. Zapytywani o byle co w sondach ulicznych przygodni ludzie używają słowa "masakra" we wszystkich kontekstach. Tego słowa też nie cierpię. Następnym dziwolągiem lingwistycznym jest polska wymowa angielskiego wyrazu "design", która po polsku brzmi "dezajn", co na to wszystko ma do powiedzenia komitet ochrony języka polskiego? Dlaczego nie reaguje, gdy w mediach wszyscy fuck-ują język ojczysty. Tłusty Czwartek spędziłam na chudo. W telewizji zobaczyłam te nasze pączki i uroniłam nawet łzę z tęsknoty za nimi i z żalu nad sobą, że mieszkam w kraju, w którym nawet pączki są zamrażane zaraz po usmażeniu! Raz nawet takiego zamrożonego kupiłam. To było przeżycie traumatyczne! W Szwecji nie obchodzi się Tłustego Czwartku, tylko Tłusty Wtorek, no i wtedy wszyscy wcinają drożdżowe bułki wypchane marcepanem i bitą śmietaną.
No i  żeby ten tydzień zaokrąglić, to Ronny przeziębił się. I to jak! W pracy tak kaszlał, że aż mu się "biało zrobiło w oczach" jak to opisywał. Myślał, że to już koniec z nim i aż zatrzymał samochód, żeby bez wypadku wyzionąć ducha. Pocieszyłam go, żeby nie przesadzał zaraz z tą śmiercią, bo gdy się umiera, to się robi czarno przed oczami, a nie biało. Może na trasie złapała go śnieżyca, stąd ta biel, czy bielmo na oczach. Wolę jednak, gdy go boli kolano niż jest przeziębiony. Ja za to wyniosłam się z sypialni i śpię w innym pokoju, żeby się od niego tylko nie zarazić. Jutro postanawiam być w dobrym humorze. Może nawet streszczę drugi odcinek "30 stopni w lutym", bo w tej chwili nie mam już siły.