Kilka słów o życiu i śmierci

Wszystkich Świętych i Zaduszki minęły mi na zadumie i tęsknocie.  Na cmentarzu byliśmy dwa razy - w sobotę wieczorem i w niedzielę w ciągu dnia pojechaliśmy na cmentarz do moich teściów, dziadków Ronnego i jego przyjaciela. Było mroźno, śnieg nawet sypał, po którym już na szczęście nie zostało ani śladu. Za moimi dziadkami tęsknię cały czas i często o nich myślę, ale teraz w święta prawie czułam ich obecność w moim domu i bardzo dobrze mi z tym było. Czwartek i piątek spędziłam w domu, bo miałam dwudniowy urlop. Oprócz obiadów nie robiłam nic konkretnego. Żyłam w spowolnionym tempie i doszlam do wniosku, że powolny tryb życia satysfakcjonuje mnie bardziej niż ten szybki i wariacki, ktory funduję sobie na co dzień  Chodziłam od okna do okna, bawiłam się z psami, zagadywałam do kota, karmiłam kury i cieszylam się tym, że nareszcie moge posiedzieć w domu. Nie poświęcilam tych dwóch wolnych dni na sprzątanie czy pranie. Poświęciłam je na nic - nie - robienie! Nie miałam z tego powodu żadnych wyrzutów sumienia. Udało mi się przełamać rutynę. W piątek wskoczyłam jedynie na chwilę do fryzjera. Pojechałam w ciemno, bez żadnego dzwonienia i umawiania się na jakąś godzinę. Pozwolono mi usiąść i czekać na moją kolej. Na ścięcie czekało więcej mężczyzn niż kobiet. Faceci, prawie wszyscy w tym samy wieku, czyli tuż przedemerytalnym lub emerytalnym, nie wymagali skomplikowanych fryzur, w ich upiększaniu w ruch szły golarki, a nie nożyczki. Jakiś staly klient przywital się ze "swoją" fryzjerką, przypomniał jej, że to ona ostatnio go przyjmowała, ona zapewnila, że oczywiście pamięta go. Zapytała co u niego slychać, a on odpowiedzial, że raczej nic dobrego. Fryzjerka zapytała, co takiego się stało. On, jakby czekał na te pytanie, bo zaczął opowiadać o śmierci swojej żony Anity, ktora zmarła na raka. Mowil o tym jak czuje się samotny, mimo że córki codziennie do niego przychodza, a on od pogrzebu, ktory odbył sie w sierpniu ciągle zapraszany jest przez wszystkich - córki i znajomych na obiady. Stwierdzil, że "nigdy w życiu nie bylem tak często zapraszny na obiady jak teraz po pogrzebie żony", aż w końcu zaczął odmawiac, bo oznajmił, że teraz musi sam nauczyć się dbać o siebie i gotować sobie obiady. W lustrze widziałam jego twarz, była smutna, ale ciepła i wzbudzająca sympatię. Zrobiło mi się go żal. Nazajutrz na pewno wybierał się na cmentarz do żony. To pewnie dla niej siedział teraz u fryzjera. A ja się zastanawiam czy ludzie dzisiaj umierają już tylko na raka? Czy to w telewizji, czy w życiu codziennym ciągle się słyszy o czyjejś smierci, ktorej przyczyną był rak. Czy ludzie już na nic innego nie umierają, poza rakiem, ebolą i wypadkami samochodowymi?