Ból duszy

Siedzę nad laptopem lekko pogrązona w apatii, jednym okiem i jednym uchem wyłapuję wieści plynące z tv i podnoszę sobie nastrój kawą z amaretto.  Przez caly tydzień każdego ranka witał mnie oszroniony trwanik i minus 8 za oknem. W ciągu dnia temperatury wzbijaly sie ponad zero stopni, ale czuło się ostry jak brzytwa oddech północnego powietrza. Wczoraj i dzisiaj było w nocy plusowo, ale za to dziki wiatr wiał, już myslalam, ze znowu jakiś orkan powyrywa drzewa z korzeniami. Sobota minęła mi na praniu i gotowaniu. Pranie, wyszarpane na wietrze, prawie momentalnie wyschło. A po obiedzie poszlam spać. Wstalam i stwierdzilam, że wcale nie jestem w weselszym nastroju.Obejrzalam świetny hiszpański film „80 dni” na TVP Kultura i teraz siedzę i nie chce mi się spać. Ten tydzien był bardzo męczący, może przez to, że zimny(?) Nie wiem. W dodatku jedna moja kura umarła. Przyszlam jak zwykle pod wieczor, by je nakarmić i przygotować do snu, a na podłodze w kurniku leżala bez ruchu jedna kura, a te inne siedzialy na grzędzie. Niestety kury musiały spędzić noc ze swoją zmarła koleżanką, bo ja nie odważyłam się jej nawet dotknąć. Bałam się i już. Wcześnie rano wracał do domu Ronny i mial zająć się pochówkiem kury. Apatia towarzyszyla mi przez caly tydzień. Dzisiaj stwierdzilam, że wiem na pewno, że jest mi tęskno – przede wszystkim za rodzicami i Gdańskiem, za widokiem naszego morza, za bratem i jego rodziną, za spacerami plażą z Brzeźna do Sopotu. Już Gunter Grass w swoim „Blaszanym bębenku” pisał: „Ameryka, ach cóż znaczy Ameryka wobec tramwaju numer dziewięć, który jeździł do Brzeźna...” Moją wielką tęsknotę też moge zamknąć w tym jednym  zdaniu.  Z tej tęsknoty zaczęłam oglądać zdjęcia z moich wakacji. Żałuję, że tak malo wpisów na blogu zrobilam podczas mojego pobytu nad Zatoką Gdańską.  Pragnienie usiłuję gasić aktualnymi zdjęciami Gdańska publikowanymi na facebooku przez Miasto Gdańsk. Gdańsk towarzyszy mi na co dzień. Wchodze na fejsa, a tu nowe zdjęcie gdańskiego zakątka przywołuje wspomnienia i od razu lżej mi na duszy. Wtedy czuję smak i oszałamiający zapach kawy i ciastek z kawiarni na Starówce. O! Wy serniczki pachnące wanilią, przełozone makiem i rozplywające się w ustach! Wy ukochane torciki marcello wabiące wisienką i kremem czekoladowym! Przecież te ciastka to poezja! Turyści w kawiarniach pijący piwo lub kawę, wcinający lody w pucharkach i przegladający zdjęcia w swoich komorkach. Gwar,  moj ulubiony dźwięk –wywołany spotkaniem łyżeczek z porcelaną, a w tle syk ekspresow do kawy. Ja się chyba zaraz upiję z tęskonoty! No i w takim oto nastroju zaczęłam niedzielę. Za chwilę wybije druga w nocy.