Nadeszła jesień...

Nadeszła jesień. Parę dni temu jadąc do pracy zauważyłam, że śmigam przez złoto - czerwono - szafranowo - bursztynowy szpaler brzóz i klonów i zielonych sosen i świerków. Czułam się jakbym wjechała w baśniową krainę. A gdy tak jeszcze słońce łaskawie obrzuci swoim spojrzeniem okolicę, to muszę przyznać, że krajobrazy są wyjątkowo malownicze. Pracuję intensywnie i dużo. Udaje mi się jednak łączyć obowiązki z przyjemnościami. W trakcie moich służbowych peregrynacji słucham audiopowieści. A od początku września zdążyłam wysłuchać ich trzy. Wszystkie szwedzkie i świeże na rynku księgarskim. Ostatnia z nich "Mężczyzna, który nazywa się Ove" ("En man som heter Ove") jest pisarkim debiutem. Mam nadzieję, że  te ksiązki zostaną przetłumaczone na polski, bo są tego warte. Oprócz tego w zeszły weekend nazbierałam  dwa wiadra borówek, no i na raty zabrałam się za robienie borówkowych konfitur. Samo zbieranie, a następnie przebieranie ich ma cudowne wlaściwości terapeutyczne. Byłam sama ze swoimi borówkami, ptaszki świergotaly, słońce grzało, a ja czułam się wypoczęta, rozluźniona i ogólnie zadowolona z życia. Jutro będę kontynuować przetwórstwo borówkowe. Bardzo ucieszyły mnie wiadomości z kraju dotyczące wyłowienia z Wisły skradzionych przez Szwedow ponad 300 lat temu zabytków. Posadziłam Ronnego przed moim telewizorem i kazałam oglądać relację o uratowanych z potopu szwedzkiego polskich dobrach narodowych. Oczywiście relację tłumaczyłam mu na szwedzki. Ronnemu zaimponowało, oglądał z zainteresowaniem, a na koniec zapytał: "To kiedy te zabytki dotrą tu do nas do Szwecji?" Roześmiał się, gdy zobaczył moje wytrzeszczone z oburzenia i zdziwienia oczy. Z TV dowiedzialam się również, że panna Kwaśniewska zmieniła dzisiaj status na zamężną. Życzę szczęścia młodej parze, ale zastanawiam się, dlaczego w Polsce wprowadza sie amerykańskie zwyczaje - ojciec Aleksander Kwaśniewski doprowadził do oltarza corkę i przekazał ją przyszłemu mężowi. Według mnie kobieta w takim dziwacznym obrządku jest traktowana jak rzecz i nie na równi z mężczyzną. Tutaj po prostu jeden mężczyzna (choćby to był najukochańszy tata) oddaja kobietę drugiemu mężczyźnie. Zawsze mnie to i śmieszyło, a nawet oburzało, gdy widziałam takie ceremonie przekazywania sobie kobiet na filmach amerykańskich. Ja do ołtarza szłam razem z moim mężem. Sami siebie na trzęsących sie nogach doprowadziliśmy do czekającego na nas przy oltarzu księdza. A musicie wiedzieć, że kościól, w którym braliśmy ślub jest strasznie długi. Poza tym, jak to brzmi? Ojciec poprowadził do ołtarza córkę. Kulawa, czy co? To brzmi prawie tak, jak by ją tam siłą zawlókł, a od czekającego przy ołtarzu kochasia dostał w zamian czek na jakąś pokaźną sumkę. Muszę poważnie się nad tym ceremoniałem przekazywania zastanowić. W przyszłym roku moja Paulina wybiera się na swój własny ślub. Uważam, że to ona mogłaby stanąć przy ołtarzu i poczekać, a mama pana młodego doprowadzi syna do ołtarza i przekaże go Paulinie. A teraz idę zanurkować w pierzyny. Poczytam najnowszą powieść Cherezińskiej "Korona śniegu i krwi" w towarzystwie winogron, od ktorych jestem po prostu uzalezniona. Zawsze, gdy jem winogrona, to przypominją mi sie dobre rady męża dawane mi w czasach, gdy chodziłam przy nadziei. Ronny, widząc jakie ogromne ilości winogron pochłaniam w czasie ciąży, przerażony prosił mnie, bym przestała je jeść, bo dziecko urodzi się pijane lub będzie alkoholikiem, bo według niego winogrona ulegają w żołądku fermentacji i zamieniają się w wino. Coś tak głupiego to tylko chyba facet może wymyśleć!