Miłego dnia pracy!

Właśnie zakończyła się poranna konferencja i czas na kawę. Wyjechałam za późno z domu i pędziłam jak wiatr. Z przerażeniem patrzyłam na wskaźnik paliwa. Już wczoraj jadąc do domu zapaliła się lampka przypominająca o zatankowaniua, display wskazywał, że paliwa wystarczy mi na 60 km. Nie zatankowałam, bo już nie miałam siły. Dzisiaj rano display pokazał juz przy starcie, że mogę przejechać 50 km. Do pracy dojechałam z napisem FUEL i teraz zastanawiam się, gdzie znajduje się najbliższa stacja benzynowa. Zwariowac można. Zwłaszcza, że ceny paliwa zaczynają przekraczać granicę bólu. Na razie zagryzam troski ciasteczkami.

poczęstunek po konferencji

Postanowiłam, że muszę za każdą cenę zachować przytomność umysłu, bo to co mi sie ostatnio przytrafiło zmroziło mnie i nakazało zwolnić tempo. Na załączonym niżej obrazku widać do czego może doprowadzić pęd. 

Na obrazku widać mój samochód i mój portfel. Oczywiście nie moglam dogrzebać się w torebce klucza do samochodu. Zatem jej zawartość wysypałam na maskę auta. Jak zwykle spieszyłam się. Wszystko zapakowałam z poworotem do torby, wsiadłam, odpaliłam i pognałam przed siebie. Gdy dojechałam na miejsce, wysiadłam, zamknęłam samochód i poszłam do roboty. Jednak w połowie drogi odwróciłam się, bo pomyślałam, że na tym parkingu powinnam w widocznym miejscu za oknem wystawić pozwolenie na parkowanie. Wtedy, ku mojemu przerażeniu i zdziwieniu odkryłam, że mój portfel leżał w takim oto miejscu! Zimny pot mnie zlał, gdyż w ogóle nie pamiętałam  momentu, kiedy ten portfel tam położyłam. Tym razem miałam więcej szczęścia niż rozumu. Przejechałam przez całe miasto, ktore portfel pierwszy raz w życiu zwiedził. A teraz koniec przerwy! Jadę dalej, mam nadzieję, że wystartuję.