Powrót do rzeczywistości.

Po powrocie  z Rzymu i  przejażdżkach po Umeå w ciągu minionego tygodnia popadłam w lekką deprechę. Popatrzyłam na to nasze miasto - stolicę kultury i się zastanawiałam, gdzie znajduje się ta kultura. Gdzie jej szukać? Może w tym naszym Bild muzeum, którego sześć pięter można oblecieć w ciągu 2 godzin. I to dwoch godzin wypełnionych kontemplowaniem i przygladaniem się tej wystawionej sztuce. No, po prostu to muzeum to ...zagłębie sztuki.  Chociaż w tej chwili na jednym z pięter podziwiać można wystawę POURQUOI PAS? - Dlaczego nie? Leonor Fini (1907-1996), argentyńskiej malarki surrealistycznej pochodzenia włoskiego, a tworzącej w kręgu francuskich surrealistów. Obok niej pojawia się nawet mężczyzna o polskim nazwisku, niejaki Konstanty Jeleński (byli parą). Podziwiać można jej malarstwo, ilustracje do książek, upiorne maski, projekty kostiumów teatralnych i operowych, no i ją sama w autoportretach w dziwacznych (czytaj: surrealistycznych) strojach oraz meble, ktore ta zdolna artyska zaprojektowała. Najwięcej publiki zbiera się jednak przy jej ilustracjach do książki markiza de Sade. Szwedzcy krytycy sztuki zachwycali się tworczością tej Leonor, a ja nie. Po obejrzeniu tej mrocznej sztuki nie zostalo we mnie nic, po prostu pustka, a Rzym w dalszym ciągu we mnie siedzi. Przeżywam na nowo to co zobaczyłam, czytam teraz na spokojnie o miejscach, w których byłam i stwierdzam, że zostałam Rzymem zauroczona. Mimo nudy w Umea w mieście bylo jakby wiosennie. Chociaż to! Jednak w piątek nastapiło załamnie pogody, zimny wiatr zdmuchnął wiosnę, posypało śniegiem i na nowo zaczęła się zima. Poza tym caly tydzień zanurzona aż po uszy byłam w pracy, co na tyle miało swoje dobre strony, że zapadlam w powierzchowną, a nie głęboką depresję. Teraz liczę już tylko na to, że zima w sposób kulturalny po prostu zniknie.