No i po świętach!

No i już po świętach! Szkoda! Barszcz, pierogi, kuleczki z mięsa łosiowego, ryby zjedzone. Zostało jeszcze trochę kiełbasek prins, wędlin i śledzie w słoiku. Jutro muszę wykombinować obiad. Moje święta były, że tak powiem, błogie. Śniegu nie było, bo to co było, to stopniało, a w nocy przy minus kilku stopniach zamieniło się w taflę lodowiska. Spod domu prawie nie dało się wyjechac samochodem. Nawet te kolce w oponach na niewiele sie zdały, Natta cofając swoje auto wjechała do rowu, a Paulina na naszym trawniku jeździła na łyżwach. Sami widzicie, co się wyrabia z klimatem. Do tego w noc wigilijną i następną świateczną, lał deszcz. Wigilia była przesympatyczna, ciepła (nie tylko za oknem), smaczna i radosna. "Mikołaj" zostawił po sobie dobre wrażenie. Ja dostałam od Ronnego telewizor do kuchni, a on ode mnie prenumeratę na naszą gazetę lokalną. Wszystkim młodym w naszym domu sprezentowałam miękkie i cieplutkie szlafroki. Gdy się w nie ubrali, to wyglądało na to, że święta zamieniły się w piżamę - party. Paulina sprezentowała nam wszystkim, to o czym marzyłam - wyjście do kina, na premierę filmu "Stulatek, który wyszedł przez okno i zniknął". Także wczoraj wieczorem pojechaliśmy w strugach deszczu do miasta do kina. Było trochę problemów z wydobyciem się samochodami spod domu, ale po kilku probach i kilku pchnięciach ruszyliśmy. Najwazniejsze bylo, by dostać się do głównej drogi, bo tam jest zawsze solone. W mieście okazało się, że znalezienie parkingu blisko kina było niemożliwe. Byliśmy bez parasoli, deszcz lał, w końcu my poszlismy do kina, a Ronny biedak musiał gdzies odstawić samochód. Do kina wszedł cały mokry i nieco wkurzony. Młodzież kupiła coca-colę i wielkie wiadra z popcornem.W kinie wszystkie miejsca były zajęte. Po kinie pojawilismy się w domu około 23-ciej. Zasiedlismy do nocnej wieczerzy, a po kolacji młodzież zaczęła rżnąć w karty. Ja wcinałam orzechy, daktyle, jadłam czekoladki i chodziłam od telewizora do telewizora. Ku mojemu zdziwieniu program świąteczny w obu telewizrorach był według mnie beznadziejny. Wszystkie filmy, które proponowano już widziałam. Drugi dzień świąt spędziłam głównie w sypialni. Nie wiem, co mi było, chodziłam śpiąca, pojawialam sie na posiłkach, usiłowałam nawet obejrzeć cos w mojej telewizji, ale co włączyłam TVN24, to tam nadawali w kółko reportaż o Ameryce. Trzy razy zasadzałam się na wiadomości i co nie włączyłam tego TVN24 o różnych porach dnia, to tam TYLKO trafiałam na tę Amerykę, która akurat w drugi dzień świąt nic, a nic mnie nie obchodziła. Co prawda nie obchodzi mnie ona nawet poza świętami, no ale powtarzanie tego samego reportażu kilka razy na dobę, to chyba przesada i to wcale nie taka mała. Natta i Renee z kolei wstały wczesnie rano i pojechały do miasta na wyprzedaże, bo od "Mikołaja" dostały rownież kasę, ktorą wedle ich mniemania nalezy natychmiast wydać. Paulina i Mikael zostali u nas w domu i czytali. Ona czytała "Władcę pierścieni", a Mikael ksiązkę o budowaniu domów z bali, którą zresztą dostał od Pauliny. Potem wyszedł za dom i zaczął poddawać ręcznej obróbce pień drzewa.   Dzień przed właściwą Wigilią Paulina i Mikael pojechali na "małą" Wigilię do matki Mikaela. Oczekiwali tam na przyjazd brata Micka - Nicklasa. Nicklas przyjechal ze Sztokholmu i własnie lokalnym autobusem był w drodze do domu matki, gdy nagle zadzwonił, że autobus się zepsuł, stoi na trasie i czeka na zmiennika. Mikael powiedział, że pojedzie po niego. Nigdy jednak nie dojechał, bo zachciało mu sie kręcić samochodem po wąskich wsiowych drogach, ktore zamieniły sie w lodowisko i wjechał do rowu, Zadzwonił do Göte (męża swojej matki), by ten sprowadzil jakąś pomoc. Göte pojechał po Nicklasa, bo ten drugi autobus jakoś się nie speszył i w drodze powrotnej razem z Nicklasem podjechał na miejsce "wypadku". Samochodu nie udało się wypchnąc z rowu na drogę, było tak potwornie slisko, że nie można było wbić sie stopami w ziemię. Göte zadzwonił do sąsiada, ktory ma traktor. Po jakiś czasie, bo przeciez ten Mikael nie wjechał do rowu pod samym domem, pojawił się w końcu traktor. Final wyciągania samochodu był taki, że traktor wjechał też do rowu. Zadzwonili zatem do nastepnego gościa z tarktorem. Po jakichs 45 minutach gość nadjechał. Okazal się nim, może jeszcze nie stulatek, ale prawie stulatek. W związku z jego problemami z krzyżem czy z biodrem mężczyzna ten poruszał się na swoich nogach w tempie sto metrów na godzinę. Paulina z tesciową czekały i czekały z obiadem na mężczyzn, w końcu same usiadły do stołu i zjadły, bo głód juz im bardzo dokuczał. Gdy zakończyły biesiadę, to pojawili się wszyscy brakujący przy stole panowie. Göte obiecał sąsiadom, u których też w tym dniu przebywały małe wnuki, udawać Mikołaja. Był jednak tak zmęczony tą akcją wyciągania samochodu i traktora z rowu, że Paulinie zrobiło się go żal i sama przebrała się za tego Mikołaja i poszła z prezentami dla dzieci do sąsiadów. Genderyści byliby zadowoleni, gdyby usłyszeli, że kobieta zamienia się w Mikołaja - faceta jakby nie było. W Święta również, łącznie z Wigilią łączyliśmy sie przez skajpa z rodziną w Polsce. Oczywiście, jeśli technika zawodzi, to robi to w święta czyli zgodnie z prawami Murphiego - jesli cos ma sie nie udać, to się nie uda. Innymi słowy jak się cos może schrzanić, to się na pewno schrzani. No i rzeczywiście tak się stało, a ja zamiast jeść kolację wigilijną, to stałam przy laptopie, by odebrać połączenie na tego skajpa - on dzwonił, wejść się nie dało. Kilka godzin później nastapiło cudowne połączenie, ale bez wizji ze strony rodziny. Wczoraj i dzisiaj rozmowa na skajpie wyglądała z kolei mniej więcej tak:
rodzina: słyszycie nas?
ja: slyszymy
rodzina: co mówicie? bo u nas nic nie słychać! A nas słyszycie?
ja: tak, słyszymy
rodzina: zrób cos z mikrofonem, bo u nas nie slychac! A nas slyszycie?
ja: tak slyszymy, ale nie wiem co i jak mam zrobic z mikrofonem, skoro ja nawet nie wiem, gdzie ten mikrofon jest.
rodzina: co mowisz? Mów głosniej, bo nic nie słychać! A nas słyszycie?!
No i tak żesmy sobie pogadali jeszcze kilkanaście minut. Przełączyłam się z laptopa na iPhone i wyszłam z nim przed dom, by chociaz pokazać im jak Paulina robi piruety na łyżwach na zamarzniętym trawniku.
W końcu zaczęłam pisać, bo na skajpie mozna tez przeslac njusa pisemnie, to mój tata stwierdzil, że nie może przeczytać, bo akurat nie ma okularow, a te literki sa takie małe. Nie wiem jak mozna ocalić zdrowie psychiczne podczas korzystania z cudów techniki. Nastepnym razem przed skajpowaniem będę musiała zażyć coś otępiającego i jak to powiedział Murphy nie wierzyć w cuda, tylko się na nie zdać.
A teraz w ramach relaksu poczytam sobie jakąs książkę, bo spać, to mi się w ogóle nie chce, skoro przespałam prawie cały drugi dzień świąt.
Mam nadzieję, że Wam święta rownież w tym roku dopisały. Całuski:)