Pożegnanie z latem

Chłodno, szaro, wietrznie, deszczowo i co tu dużo gadać, tak po prostu jesiennie i to w tym negatywnym znaczeniu zrobiło się nagle w naturze. Popadłam w nastrój, że tak powiem, eschatologiczny. Prawie słyszałam chorały gregoriańskie. 

 W taki dzień powinno się siedzieć w domu, a nie chodzić za chlebem, czyli do pracy. Powinno się siedzieć w domu i oddawać myśleniu o myśleniu. Rano na sam ten szary widok wszystkie gnaty mnie rozbolały . Poczułam się chora. Dzisiaj nastąpiło definitywne rozstanie z latem. Teraz pozostaje juz tylko czekać na najgorsze - zimę. Wzmocniona jajkami na miękko wyszłam w szarość. Chorały ustapiły miejsca piosence

Queen Living on my own.  
"Żyć na własną rękę", bo niestety ale w taką pogodę, to ja podobnie jak Freddy czasami czuję, że zlamię sie i chce mi się płakać.

Jakie to wielkie szczęście, że w samochodzie czas uprzyjemnia mi powieść Guillou. Podczas jazdy przenoszę się do Berlina i Saltsjöbaden u schyłku lat 1920. Po pracy wrociłam do pustego domu. To znaczy tylko kot z psem czekały na mnie. Kotek zamiauczał, a piesek zamerdał ogonkiem. Tęskny nastrój mnie nie opuszczał. Słuchając śpiewu anioła wstawiłam rosół.

tak śpiewa anioł

Ja lubie jesień, ale ZŁOTĄ, do cholery, a nie szarą. Z powodu tego nastroju nawet lunch zjadłam w samochodzie. No, ale tez i bylam ciekawa dalszego ciągu powieści. Jadłam i słuchałam, sluchałam i jadłam i w sumie stwierdzilam, że życie jest znośne:)