Polonijne spotkanie wielkanocne

W związku z tym, że ten blog i ten poprzedni też prowadzę dla moich potomków muszę zatem napisać, że wlasnie w tej chwili wylądowal na Kubie prezydent USA Barack Obama. Jest to bardzo ważna wiadomość ze świata, bo to jest pierwsza od 88 lat wizyta prezydenta USA w tym kraju. A dlaczego jest taka ważna i transmitowana w tv? To moi potomkowie niech już sami znajdą sobie odpowiedź na to pytanie.
Kolejna bardzo ważna wiadomość to WIOSNA się zaczęła!!! Co prawda u mnie przed południem jakis czas poświeciło słońce, ale w południe zrobiło sie szaro i zaczął padać śnieg. I tak wyglądało powitanie wiosny.
A teraz kolej na wiadomości lokalne. Otóż niedziele spędzilam w gronie naszej Polonii i to nie w byle jakim miejscu, tylko w uroczej wiejskiej restauracyjce połączonej ze sklepikiem sprzedającym same delikatesowe wyroby. Restauracyjka i sklepik jest prowadzoiny przez Polkę, ktora ma również własne gospodarstwo z krowami i byki i potrafi z nich zrobić przepyszne kiełbasy i mięso, ktore można zjeść na miejscu lub kupić w sklepiku i samemu sobie gotować, a kielbasy wcinać na kanapkach. Tym razem jednak menu przygotowane zostało przez nas. To znaczy kto chcial mógł prznieść z sobą coś do zjedzenia - był wachlarz różnych salatek z wielowarzywną z majonezem na czele, chleb pieczony przez właścicielkę i żurek przez nią ugotowany. Na wielkanocne spotkanie Polonii wybrałam się z Pauliną i Holgerem. Na tę okazję wczoraj upiekłam ciasto, ktore wstawilam dzisiaj do samochodu na tylne siedzenie i przykrylam ściereczką. Gdy otworzylam drzwi przednie, to odpadło mi lusterko. Wkurzylam się, bo to lusterko było przyklejane w warsztacie samochodowym, bo na jesieni też mialo odpaść, ale je przyklejalam taśmią. Lusterko spadło, nie pękło, ale w jednym rogu ma odprysk. Zawołałam Ronnego i gdy on stał i przyklejał je taśmą, ja stałam obok i złożeczylam warsztatowi. Podjechalam pod dom Pauliny, ktora czekala z zapakowanym w foteliku dzieckiem, ktore usadowila obok ciasta po prawej stronie na tylnym siedzeniu.  Powiedzialam jednak, że najpierw musimy zatankować. Zajechalyśmy na pobliską stację, ja zaczęlam tankować, a Paulina wysiadła z samochodu, otworzyła tylne lewe drzwi, weszła kolanami na siedzenie, by coś tam poprawić przy Holgerze. Gdy siadla za kierownicą, a ja skończyłam tankowac, to spytałam ją, czy uważala na ciasto. Ona zrobiła wielkie oczy i - jakie ciasto? - zapytała - to tam stoi jakieś ciasto? - No, myslalam, że szlag i pioruny trafią mnie na miejscu! Z mojej strony padło nawet słowo na k... i zapytalam ją czy ona uważa, że ja sobie ścierkę kuchenną rozkladam na tylnym siedzeniu w samochodzie do ozdoby? Paulina chwycila za ścierkę i zdjęła ją z blachy z ciastem. Ciasto wyglądało makabrycznie. Jedynie jego środek ocalał, a po dwoch stronach środka odbiły się w cieście dwa kolana! Przez pół godziny jechałyśmy w gęstej ciszy. Nawet radia nie włączyłyśmy. Potem atmosfera się przerzedziła i z uśmiechami na twarzach weszłyśmy do świata importowanego prosto z Dzieci z Bullerbyn.

znajdujący się w sąsiedztwie garaż z trofeami myśliwskimi 

sklepik ze wszystkim, co smaczne i starodawną kasą

żurek

filiżanki z Chodzieży

moje rozdeptane ciasto