Wakacje, rozterki i inne czasy, czyli "Nasze matki, nasi ojcowie"

Dzisiaj o godzinie 15.00 zaczęłam urlop!!! URLOP!!! WAKACJE!!!

I jeżeli ktoś mnie zapyta, co to jest wolność, to odpowiem, że to właśnie jest urlop. I jak to z wolnością bywa, nagle nie wiadomo, co z nią zrobić. Przynajmniej na początku. Początek to zwykle zachłyśnięcie się tą wolnością. Przede wszystkim czuję ogromną ulgę, że zrzuciłam z pleców wielki balast. W zeszły piątek obroniłam moją pracę dyplomową na uniwerku i to celująco! Przyjmuję gratulacje. Paulina obroniła swoją też w piątek, ale tydzień wcześniej. Moja corka to master/magister biolog ekolog. W pracy wszystko sfinalizowałam przed urlopem – wszystkie zestawienia, dokumenty, podsumowania itd. są już w tej chwili sprawą zamkniętą. Mogę rozpocząć z czystym sumieniem urlopowanie i na razie przymierzam ciuchy, zestawiam je z sobą, paraduję przed lustrem i zastanawiam się, ktore z nich wziąć do Polski, by zadawać szyku na Monciaku w Sopocie czy na Długiej w Gdańsku. W tym roku postanowiłam zabrać z sobą naprawdę mało rzeczy, chociaż jadę do Polski nie tylko promem, ale też i własnym  samochodem. Zanim jednak ten wyjazd nastąpi, to muszę przygotować dom na przyjęcie gości weselnych, którzy tu ze mną przyjadą z Polski. Chociaż po części opróżnić garderoby, by goście mogli upchać w nich swoje własne rzeczy, pomyć okna, generalnie ogarnąć chałupę, by wstydu nie było. Przede wszystkim musze pozbyć się różnych bibelotów i dupereli, które tylko nadają sie do muzeum rozmaitości. Najgorszym wyzwaniem jest weranda, która jest zwykłym gratowiskiem.  Najgorsze w tym wszystkim jest to, że jestem mniej wiecej zdana tylko na siebie. Renee dostała pierwsza w swoim życiu pracę. Pracuje w swojej szkole w szklarniach. Komuna w tym roku przydzielała prace mlodzieży urodzonej w roku 96, wyslała podanie i zatrudniono ją. Pracuje aż do naszego wyjazdu do Polski. Paulina wyruszyła do pracy w lasach (inwentaryzacja) na północy Szwecji i wraca do domu tylkko na week-endy. Natta też pracuje i to całe porządkowanie spadło na mnie! Na razie jednak będę w tym tygodniu spokojnie przygotowywać się do Nocy Świętojańskiej czyli Midsommar. Denerwuje mnie też, że nie mogę znaleźć swojego paszportu. W zeszłym roku go wyrobiłam, na zdjęciu wyglądam paskudnie i żeby przypadkiem komuś nie wpadl w łapy, to z wiadomego miejsca na paszporty schowałam w miejsce, którego sama nie mogę teraz zlokalizować. Chyba oszaleję! Teraz trochę żaluję, że nie mamy pieca. Mam tyle starych rachunków, faktur, czy innych przeleżałych i już bezwartościowych dokumentów, które  należałoby spalić, gdyż na wszystkich figuruje moje imię, nazwisko, adres, numer personalny, no i tak normalnie waham sie wyrzucic te papierzyska na makulaturę. Zaproponowałam Ronnemu, byśmy te papiery spalili na grillu za domem, ale on stwierdził, ze nalezy je tylko podrzeć na kawałki. Facet nie rozumie, że ja mówię o papierach nie w ilościach pojedynczych kartek, tylko o ilości odpowiadającej kilku kilogramom.  Och, jak ten czas szybko leci, już dochodzi północ, a ja nawet tego nie zauważyłam, bo u mnie dzień za oknem. Czyli białe noce. Dobra, będę się streszczać, bo na szafce przy łóżku leżą ksiązki do przeczytania. Nareszcie mam na nie czas. Od Dnia Matki do dzisiaj trochę się zdarzyło. Gdy w Polsce waliły grady, wiały trąby i rzeki wylewały, to u nas tu na północy utrzymywały się upały, kawa o poranku na tarasie stała sie normą. Spokój, cisza, którą jedynie przerywa kogut sąsiadów, krotko mowiąc jest bosko. A,  jako extra dodatek, właśnie rano, balsamiczne powietrze do tego słońca, koguta, lasu i kawy.  Dzisiaj wieczorem polska telewizja wyemitowała pierwszy odcinek tego wojennego mini serialu niemieckieg, który w Polsce jeszcze długo przed emisją został ostro skrytykowany za falszowanie historii. Ja zobaczyłam już dwa odcinki w szwedzkiej telewizji, jutro zobaczę trzeci i ostatni odcinek tego serialu. Szum wokół tego serialu w Polsce podniesie może poziom wiedzy z historii, myśle tu przede wszystkim o młodzieży. W Szwecji media chwalą ten serial i nie krytykują  postaw Polaków (AK), tylko skupiają się na Niemcach. Z drugiej strony Szwedzi nie bardzo mogą zabrać głos na temat czy AK to antysemici, czy nie, bo o historii nie mają za wiele pojęcia. A do dyskusji jakoś nie włączył się żaden historyk specjalizujący sie w drugiej wojnie światowej. W Szwecji w szkołach nie rozwija się u dzieci i młodzieży tzw. świadomości historycznej, jak to jest w polskich szkołach. Polacy są czuli na wszystkie przekłamania, ktore w dodatku czynią Polaków w tym przypadku współodpowiedzialnymi zbrodni nazistowskich. W Szwecji takich odczuć obywatele nie mają. Co by tu nie gadać o tym filmie, to jest dobrze zrobiony. Odnośnie przekłamań to warto pamiętać kultowy serial „Czterej pancerni i pies”. Nie będę komentować fałszywych treści tego filmu, bo każdy z nas go oglądał i wie o co chodzi. Poza tym w czasach komunistycznych sami Polacy kłamali i cenzurowali podręczniki do historii. AKowcy byli tuż po wojnie więzieni i mordowani, często nazywano ich zdrajcami narodu. Ja wiem, ja wiem, ze wtedy była komuna itd. ale tych mordów dokonywali jednak Polacy. Myślę, że ten niemiecki serial „Nasze matki, nasi ojcowie: inne czasy” powinnien obudzić ciekawość i wywoła chęć pogrzebania w historii. Jest to dobra szansa dla przyszłych historyków, którzy na tym materiale mogą napisać prace doktorskie. Ja przyznam szczerze, że jeszcze mieszkając w Polsce słyszałam, że AKowcy niechętni byli Żydom, ale nie wiem w jakim zakresie i w jaki sposób to się objawiało. A może ktoś mnie okłamał? Nauczyciel historii? Ot i wsio na dzisiaj. A na Onecie wyczytałam przed chwilą, że już chcą odwoływać szefa telewizji polskiej za wykupienie tego serialu i jego emisję. Idę czytać! Dobranoc!