Przeplataniec smutno - radosny

Koniec wakacji. Jest to mój pierwszy zwyczajny, po staremu spędzany week-end od ponad miesiąca. Najpierw byłam od 11 lipca w Gdańsku, a potem wraz z rodziną z Polski wracałam do mojego domu. Przedwczoraj rano wyjechał ode mnie mój brat, bratowa i ich wspaniałe dzieci. Zwykle o tej porze siedzielismy w pokoju i piliśmy kawę lub wino, jedliśmy pyszne ciasta z czarnymi jagodami upieczone przez Izę i graliśmy w gry planszowe. Tydzień temu dochodziliśmy do siebie po weselu Pauliny i Mikaela, a dwa tygodnie temu przeżywaliśmy pogrzeb mojej teściowej. Te wakacje to była dla mnie istna mieszanka emocjonalna. Chodziłam zdenewowana, smutna, niespokojna i trudno było mi tak naprawdę zrelaksować się.  Wiadomość o śmierci matki Ronnego dopadła mnie, gdy siedziałam na zamku w Malborku.  Wyjazd z Polski w trybie natychmiastowym, biorąc pod uwagę prom i własny samochód,  jest po prostu niemożliwy w środku sezonu letniego Trzy dni później Ronny zadzwonił i zbombardował mnie następną wiadomością o naglej śmierci jego przyjaciela. Te wakacje zaczęły zamieniać się w koszmar.

Do Polski zabrałam Renee i jej chłopaka Jensa. Gdy oni chodzili na plażę opalać się, to ja leżałam na tapczanie i gapiłam się w sufit. Może robiłam również coś innego, ale normalnie nie pamiętam co. Jens był ciekawy Gdańska i okolic. Włóczyliśmy się popołudniami po Starówce, po Sopocie, moimi starymi utartymi szlakami. Gdańska nigdy nie mam dość. Jens chcial rownież zwiedzić obóz koncentracyjny, zatem pojechaliśmy do Stutthofu, a gdy już tak byliśmy w temacie drugiej wojny, to odwiedziliśmy również Westerplatte. W trakcie tych "wojennych" wycieczek rozmawialiśmy o tym niemieckim serialu "Nasze matki, nasi ojcowie", ktory w Szwecji miał idiotyczny tytuł "Młode serca wojny" jakby to było jakiś łzawy romans osadzony w czasach wojny. W naszych rozmowach doszlismy do tego, że Niemcy tak w tym filmie od razu wskoczyli w rok 1941 jakby w latach 1939-41 nic wielkiego nie wydarzyło się. Dla nich II wojna, tak jak dla Rosjan rozpoczęła się w 1941 roku. Chodząc po obozie, ktory zresztą był pierwszym obozem, załozonym przez Niemców poza granicami ich kraju, a ktory swoją działalność rozpoczął już 2 września 1939, stwiedziliśmy, że ich ojcowie i ich matki, to mordercy, złodzieje, zbrodniarze, oprawcy, sadyści i skurw...ny najwyższej jakości. Naprawdę Niemcy z tymi ich matkami i ojcami nie mają czym się pochwalić. Na parkingu przed obozem staly dwa niemieckie autokary, mam nadzieję, że ci Niemcy, ktorzy chcieli zobaczyć, co ich matki i ich ojcowie robili, nazwali ich tak samo jak my. Oprócz Niemców, obóz zwiedzali również Hiszpanie, którzy przyjechali trzema minibusami. Wobraźcie sobie, że ich kilku rodaków również trafiło do tego obozu w czasie wojny.

W Polsce podczas mojego pobytu trwała debata w prasie i w tv na temat innych oprawców - Ukraińców, ktorzy popełnili zbrodnie na Wołyniu. Wracając do Szwecji przyglądałam się ich crókom i synom, którzy stanowili chyba połowę populacji na promie. Siedzieli na pokładach przy stołach suto zastawionych własnymi wędlinami, kiełbasami, kiszonymi ogorkami, chlebem i wódką, którą pili z eleganckich takich typu caryca Katarzyna kieliszków ze złotym szlaczkiem. Patrzyłam na ich twarze i zastanawialam się, czy byliby zdolni do tych samych zbrodni, co ich ojcowie i ich matki. Ciekawe do czego wykorzystują ich Szwedzi, skoro oni takimi wielkimi ilościami jadą do tego kraju. Do domu wracałam z mieszanymi uczuciami., bo wracałam właściwie do domu żałobnego. Od dnia, w ktorym umarła matka Ronnego przygotowania do slubu jakby utknęły w miejscu. Nikt o ślubie nie myślał, Paulina zamieniła się w kłębek nerwów i stanęło na tym, że wesele odbedzie się nie u nas, tylko u rodziców pana młodego. Wszystko nagle stanęło do gory nogami i nic nie szło zgodnie z planem. W Szwecji, czego kompletnie nie pojmuję, pogrzeb odbywa się tak dwa, trzy tygodnie po śmierci. Nie mam zielonego pojęcia dlaczego tak jest i nikt z zapytanych Szwedów nie umie mi dać wyjasniającej odpowiedzi. Po prostu tu tak jest! 

Kilka dni po naszym powrocie odbył się pogrzeb mojej teściowej. A tydzień później ślub i wesele Pauliny. Paulina zapytała księdza, co mają zrobić - czy przełożyć ślub, czy nie. Ksiądz powiedział, że nie. Pocieszył Paulinę i powiedział, że nasze życie składa się z większości z problemów, trosk i żałoby, więc trzeba chwytać momenty szczęścia, a nie odkładać je na poźniej. Z Polski przyjechał razem ze mną brat ze swoją rodziną i w drodze do Szwecji byli rownież inni goście (też rodzina) z Polski. Moj samochód załadowany był  "Sobieskim" i kilkoma paletami piwa. Dzięki Unii można dzisiaj wwozić całe rzeki alkoholu. 

Slub byl przepiękny, w dwu jezykach po szwedzku i po polsku (nasz ksiądz jest Polakiem). Para młoda wręcz filmowo olśniewająca. Obiad weselny jechał już w kantynach prosto z restauracji męża mojej przyjaciółki. Niemca zresztą, ktory jest wybitnym kucharzem i cztery razy w latach 70 - siątych przygotowywał obiad noblowski. Takie CV chyba samo za siebie mówi. Menu ukladali państwo młodzi i teraz uwaga - mialo być zdrowe, ekologiczne, swojskie, a nie z drugiego końca świata. Na pierwsze była zupa - krem wegetariańska i niebiańsko pyszna. Danie główne za to, to pieczona polędwica z...renifera, dwa sosy - z czerwonego wina i drugi grzybowy, zapiekanka ziemniaczano-warzywna. Iza i ja napiekłyśmy ciast z czarnymi jagodami, Pauliny teściowa zajęła się tortami. Na powitanie gości wyprodukowałyśmy z Izą koreczki z polską wędliną, a Paulina zrobiła koreczki wegetariańskie i wegańskie dla gości wegetariańskich i alergików. Dla wegetarian był również pieczony łosoś i tarta z brokuł, ktorą zajadali się rownież wszystkożerni.  Domem weselnym był wypożyczony, wielki party - namiot rozstawiony w przepięknym ogrodzie matki Mikaela tuż nad Zatoką Botnicką. Pogoda wymarzona! Po obiedzie wszyscy goście zaopatrzeni w kartki i dlugopisy poszli na przechadzkę wytyczonym szlakiem przez las. Na drzewach wisiały pytania dotyczące Pauliny i Mikaela. Kazde pytanie zawierało trzy odpowiedzi i trzeba było wybrać własciwą. Najlepsze pytanie było dlaczego Mikael wybrał Paulinę, jedna z trzech opcji brzmiała: "bo chciał bliżej poznać Ronnego" i tę przekornie zakreśliłam. Wesele było wspaniałe! Tylko kilku panów było więcej niż podpitych, ale ciągle kontaktowali, gdzie się znajdują. Część towarzystwa poszła wykąpać się w morzu. Były tańce i były zabawy, i były przemówienia. Ja rownież przygotowałam i wydrukowałam szwedzkie przyśpiewki. Polacy również odspiewali swoje bez wydrukowanych tekstów. Śpiewali z pamięci. We wsi wszyscy mieszkancy byli przez gospodarzy uprzedzeni o weselu, także nie mieli nic przeciwko, że muzyka z prawdziwego, profesjonalnego sprzętu (czyli przeraźliwie głośnego), który nadjechał po obiedzie dochodziła do każdego domostwa. Sprawiłam państwu mlodym ślubną książkę, do ktorej wpisywali się wszyscy goście. Wybralam taką, w ktorej znajdowaly się pytania, na ktore jest latwiej odpowiedzieć, niż wysilać się nad białą kartką papieru i w rezultacie pisac takie same życzenia: "wszystkiego najlepszego na nowej drodze życia itd."
Po ślubie dowiedzialam się, że cała wieś żyła weselem, że wszyscy goście nie mogli wyjść z podziwu jak te polskie dzieci i mlodzież jest świetnie wychowana i jak Polacy doskonale się bawią. Przyjemnie coś takiego usłyszeć, nieprawdaż?

para młoda przyjechała do domu weselnego tym oto czarnym mustangiem 

panna młoda spacerująca po Zatoce Botnickiej

"dom" weselny

w oczekiwaniu na parę młodą

lewe skrzydło

ślubna księga

jeden z wpisów, trzeba było również narysować autoportret

nawet mała Paulinka (dziecko jeszcze nie chodzi do szkoły) wpisała się zupelnie samodzielnie.
Wypełniła jednak rubrykę pytającą o zabawne zdarzenie podczas wesela.

zaślubieni